نظم و امنيت اجتماعي در انديشۀ فارابي و امام خميني (ره)

نظم و امنيت اجتماعي اساس و مبناي اوليۀ زندگي اجتماعي مي‌باشد كه سامان و تحول در هر جامعه‌اي به آن وابسته است. فارابي، نخستين انديشمند و فيلسوف سياسي اسلام، باتوجه‌به عصر و زمان خود به بحث حاكم و نقش آن در قوام و نظم جامعه مي‌پردازد. فارابي نقش حاكم يا رئيس مدينۀ فاضلۀ مجهز به دانش و حكمت را در برقراري امنيت و نظم زيربنا مي‌داند؛ هرچند او براي همكاري و هماهنگي بين اعضاي مدينه اهميت ويژه‌اي قائل است، ولي براي نهادينه شدن نظم و امنيت ساختار سلسله‌مراتبي اجتماعي و حفظ آن را برجسته مي‌داند. امام خميني (ره) نيز از متفكران اسلامي عصر جديد و به عنوان بنيان‌گذار انقلاب اسلامي به برقراي امنيت و نظم در جامعۀ اسلامي توجه ويژه‌اي داشته است. امام، مانند فارابي، در نگاه به ماهيت سياست و به نوبۀ آن در برقراري امنيت و نظم اجتماعي، افزون بر ابعاد مادي، به بعد معنوي هم توجه ورزيده‌اند و غايت سياست با اجزاي بيروني آن را مقدمه‌اي براي آرامش و امنيت حقيقي و سعادت اخروي قلمداد مي‌كنند، ولي مقولۀ امنيت و نظم اجتماعي در انديشۀ سياسي امام خميني (ره) در مقايسه با فارابي وجوه انضمامي و عيني دارد. باتوجه‌به زمينه‌ها و تحولات سياسي و اجتماعي در عصر امام خميني(ره) در انديشۀ سياسي و امنيتي ايشان در كنار ويژگي‌هاي برجستۀ حاكم (ولي فقيه) و حكومت،  پايگاه مردمي دولت و همكاري آنان با يكديگر و همچنين، مؤلفه‌هاي عدالت اجتماعي در سامان و تداوم نظم اجتماعي نقش مهمي را برعهده دارند.