بررسي اعتماد به نفس پزشكان و كاركنان مراكز بهداشتي- درماني در تشخيص پوسيدگي دندان و ارائه مشاوره ارتقاء سلامت دهان به بيماران و عوامل موثر بر آن

مقدمه: در مقايسه با دندانپزشكان، تامين كنندگان مراقبت هاي اوليه سلامت، شامل پزشكان و كاركنان بهداشت خانواده ارتباط بيشتري را با گروه هاي هدف متفاوت دارند. هدف مطالعه حاضر، تعيين اعتماد به نفس پزشكان و كاركنان بهداشتي در رابطه با وضعيت سلامت دهان و پيشگيري از بيماري هاي دهان و دندان و عوامل مرتبط با آن بود. مواد و روش ها: در اين مطالعه مقطعي، كليۀ پزشكان عمومي (220=n) و كاركنان بهداشت خانواده (680=n) شاغل در مراكز بهداشتي درماني هفت شبكه بهداشت شهر تهران مورد مطالعه قرار گرفتند. پرسشنامه شامل سوالات در زمينه دانش سلامت دهان، اطلاعات زمينه اي و رفتارهاي سلامت دهان شخصي و دو سوال در مورد اعتماد به نفس پزشكان و كاركنان بهداشت خانواده در تشخيص پوسيدگي و دادن مشاوره در زمينه سلامت دهان بود. آناليز آماري داده ها توسط رگرسيون لوجيستيك انجام گرفت. يافته ها: ميانگين سن پزشكان 8±39 و كاركنان بهداشت خانواده 8±37 سال بود. ميانگين نمره دانش در پزشكان 4.5±18.2 و در كاركنان بهداشت خانواده 4.5±17.2 از 34 بود. تنها 34 درصد پزشكان و 27 درصد كاركنان بهداشت خانواده، در زمينه تشخيص پوسيدگي دندان اعتماد به نفس داشتند. همچنين در مورد مشاوره درباره ي مراقبت دنداني، تنها 32 درصد پزشكان و 34 درصد كاركنان بهداشت خانواده، عنوان كردند كه اعتماد به نفس كافي دارند. پزشكاني كه دانش سلامت دهان بالاتري داشتند، در هر دو زمينه تشخيص پوسيدگي دندان و مشاوره با والدين اعتماد به نفس بيشتري نشان دادند (0.05 P). در كاركنان بهداشت خانواده، كاركناني كه در محل كمتر برخوردار شهر مشغول به كار بودند (0.001 P) و آنهايي كه نمره رفتارهاي سلامت دهان شخصي آنها بهتر بود (0.05 gt;P)، اعتماد به نفس بالاتري در تشخيص پوسيدگي دندان داشتند. نتيجه گيري:عليرغم اينكه سلامت دهان جزئي از سلامت عمومي مي باشد، اعتماد به نفس پزشكان و كاركنان بهداشت خانواده در اين زمينه در مجموع پايين بود ولازم است كه از آموزش ها و متعاقب آن اعتماد به نفس مناسب در زمينه همكاري درارتقاء سلامت دهان و دندان جامعه برخوردار گردند.