بررسي اثربخشي معنويت درماني گروهي بر افزايش تاب آوري در زنان مبتلا به سرطان پستان

The Effectiveness of Group Spiritual Therapy on Increasing Resilience in Women with Breast Cancer

مقدمه سرطان پستان شايعترين بدخيمي زنان است. مداخلات ارزيابي خطر و پيشگيري ميتواند به طور بالقوه بروز سرطان پستان را كاهش دهد. لذا اين پژوهش، بررسي تاثير معنويت درماني گروهي بر تاب آوري در زنان مبتلا به سرطان پستان بود. روش كار روش مطالعه، شبه تجربي و مبتني بر طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري اين تحقيق را بيماران مبتلا به سرطان پستان مراجعه كننده به بيمارستان طالقاني تهران در سال 1395 تشكيل ميدادند. از اين جامعه 24 نفر با توجه به معيارهاي ورود به مطالعه به صورت غير تصادفي انتخاب شده و در دو گروه 12 نفره به صورت تصادفي (آزمايش و كنترل)، جايگزين شدند. سپس گروه آزمايش به مدت 12 هفته، به صورت هفتهاي يك جلسه 60 الي 90 دقيقهاي، تحت معنويت درماني گروهي با پروتكل درماني مطرح شده توسط ريچاردز و برگين (2005) قرار گرفتند. قبل و بعد از 12 جلسه درمان گروهي، هر دو گروه به وسيله ابزارهاي پژوهش آزمون شدند. ابزارهاي اندازه گيري شامل مصاحبه باليني ساختار يافته براي اختلالات محور I وII براساس DSM- IV، و پرسشنامه تاب آوري كنر و ديويسون (CD-RISC، 2003)، بود. براي تجزيه و تحليل دادههاي گردآوري شده، از روش تحليل كواريانس استفاده شد. نتايج يافتههاي حاصل از اين مطالعه نشان داد كه معنويت درماني اثر مثبتي بر وضعيت رواني و كنترل بيماري دربيماران داشته است. نتيجه­ گيري نتايج نشان داد كه گروه درماني معنوي، با توجه به ميانگين تاب آوري زنان مبتلا به سرطان پستان در گروه آزمايش نسبت به ميانگين گروه كنترل، موجب افزايش تاب آوري گروه آزمايش شده است. همچنين ميزان تفاوت نمرات گروه آزمايش و گروه كنترل يا ميزان تأثير گروه درماني معنوي نيز (0/763=η2) است؛ يعني 76% تفاوت در نمرات پس آزمون تاب آوري، مربوط به گروه درماني معنوي مي­باشد.

Introduction: The aim of the present study was to examine the effect of group spiritual therapy on resilience in women with breast cancer. Materials and Methods: The study method was quasi-experimental based on pre-test and post-test design with control group. The statistical population of this study was breast cancer patients referred to Taleghani Hospital in Tehran in 2016. Twenty-four subjects were selected randomly according to the inclusion criteria and were assigned to two groups of 12 randomly (experimental and control). Then, the experimental group was exposed to group spirituality with the protocol of therapy proposed by Richards and Berger (2005) for a period of 60 to 90 minutes weekly. Before and after 12 sessions of group therapy, both groups were tested by research instruments. Measured instruments included Structured Clinical Interviews for Axis I and II Disorders based on DSM-IV, and the Kunner & Davison Resiliency Questionnaire (CD-RISC, 2003). Covariance analysis was used to analyze the collected data. Results: Findings of this study showed that spirituality therapy had a positive effect on mental status and disease control in different samples. Conclusion: The results showed that spiritual therapy group increased the resilience of the experimental group in comparison with the mean of the control group. Also the difference between the scores of experimental group and control group or the effect of spiritual therapy group (η2 = 0.763), ie 76% difference in post-test resiliency scores, was related to spiritual therapy group.