داروهاي ضد ويروسي رايج جهت درمان عفونت ويروس نقص ايمني انسان: مقاله مروري

Current antiretroviral drugs for human immunodeficiency virus infection: review article

در حال حاضر كمابيش 37 ميليون نفر در سرتاسر جهان به عفونت ويروس نقص ايمني انساني مبتلا بوده و سالانه حدود دو ميليون نفر نيز به تعداد آن افزوده مي‌شود. عفونت با اين ويروس در ابتدا با ميزان بالايي از ابتلا و مرگ‌و‌مير همراه بوده، اما پيشرفت‌هاي اخير درماني منجر شده است تا اين عفونت به‌سمت يك بيماري مزمن و قابل كنترل درآيد. همچنين شواهد بسياري وجود دارد كه افراد عفوني تحت درمان با داروهاي ضد رتروويروسي، احتمال پاييني در انتقال عفونت به شريك جنسي خود دارند. از زمان عرضه زيدوودين در سال 1987 به‌عنوان اولين داروي ضد رتروويروسي، پيشرفت‌هاي چشمگيري در زمينه درمان ايدز ايجاد شده است. با گذشت زمان، پيدايش رده‌هاي مختلف داروهاي ضد رتروويروسي منجر به تغيير چهره ايدز از يك بيماري كشنده و مهلك به يك بيماري مزمن و قابل كنترل شده است. هم‌اكنون شش رده اصلي از داروهاي ضد رتروويروسي وجود دارند كه عبارتند از مهاركننده‌هاي نوكلئوزيدي/نوكلئوتيدي آنزيم رونوشت‌بردار معكوس، مهاركننده‌هاي غيرنوكلئوزيدي آنزيم رونوشت‌بردار معكوس، مهاركننده‌هاي پروتئاز، مهاركننده‌هاي فيوژن، مهاركننده‌هاي گيرنده كمكي و مهاركننده‌هاي اينتگراز. امروزه جهت به‌دست آوردن بالاترين ميزان مهار ويروسي، كاهش خطر ايجاد مقاومت در برابر دارو و همچنين كاهش مرگ‌و‌مير در مبتلايان به ايدز، استفاده از رژيم درمان ضد رتروويروسي تركيبي توصيه مي‌شود. هدف از نوشتار كنوني، معرفي و مروري بر داروهاي ضد رتروويروسي موجود با تمركز بر روي فارماكوكينتيك، مكانيسم عمل، دوز مورد استفاده و اثرات جانبي و نامطلوب هر كدام از اين رده‌هاي دارويي مي‌باشد.

Currently, there are about 37 million people worldwide living with human immunodeficiency virus (HIV) /AIDS, with an estimated two million new cases per year globally. According to estimates from the World Health Organization (WHO), only 75% of the population with HIV know their status. Initially, HIV infection was associated with significantly increased rates of mortality and morbidity. However, the rapid advances in treatment and the advent of different classes of antiretroviral drugs over time have led to change the face of HIV/AIDS from a deadly infection to chronic and manageable disease. There is strong evidence that HIV-infected patients undergoing antiretroviral therapy have longer lives and are less likely to transmit infection to their sexual partners. Since the introduction of zidovudine in 1987 as the first antiretroviral drug, significant strides have been made in antiretroviral therapy. The introduction of potent antiretroviral drugs for the treatment of HIV infection has been one of the significant events in the evolution of modern medicine. Antiretroviral therapy refers to the use of drugs in the treatment of HIV. Generally, these drugs are categorized based on the steps of the HIV life cycle suppressed by them. There are six main classes of antiretroviral agents including nucleoside/ nucleotide reverse transcriptase inhibitors, non-nucleoside reverse transcriptase inhibitors, protease inhibitors, fusion inhibitors, co-receptor inhibitors, and integrase inhibitors. Combination antiretroviral therapy should be considered for HIV patients to achieve the highest viral suppression rate, and to reduce the risk of resistance development and morbidity and mortality associated with AIDS. Achieving and maintaining HIV viral load suppression among treated patients has remarkably increased over the last years due to the development of potent and well-tolerated agents which can be co-formulated as a once-daily single-tablet or fixed-dose combination for simplification. However, there are some limitations preventing patients to benefit from this treatment. The main goals of HIV therapy in the future are to overcome the limitations of current treatment, including side effects. This review will provide an overview of advances in the current antiretroviral drugs by focusing on their pharmacokinetics, mechanism of action, dosing recommendations, and adverse events for each drug class.