بررسي شرايط ابرناكي و برخي شاخص ‌هاي ناپايداري جهت تعيين پتانسيل بارورسازي ابرها در مشهد

ابتدا از اطلاعات ايستگاه هواشناسي سينوپتيك و جو بالاي مشهد به مطالعه ابرناكي منطقه بر اساس آمار سالنامه‌هاي هواشناسي (2008-1986) پرداخته شده و بيشترين فراواني رخداد 7 تا 8 هشتم ابري مشخص گرديده است .سپس با توجه به اهميت ابرهاي متوسط و پايين در فرايند بارورسازي، با استفاده از اطلاعات ايستگاه سينوپتيك مشهد (2010-2001)، به بررسي فراواني تشكيل ابرهاي پايين و متوسط و همچنين شرايط ابرناكي ابرهاي پايين پرداخته شده و با عنايت به اهميت ابرهاي پايين با رشد و توسعه قائم (شامل ابرهاي كومولوس نوع 2، كومولونيمبوس)، در فرآيند بارورسازي ابر1، تشكيل اين ابرها در منطقه مورد بررسي قرار گرفته است. بررسي تشكيل اين ابرها نشان داد كه بيشترين ابرناكي در فصول سرد و باراني زمستان و اوايل بهار تشكيل شده است. سپس با استفاده از نمودارهاي جو بالاي2 موجود دماي پايه ابر، در روزهاي همراه با بارندگي و بدون بارندگي در بازه زماني (1992-2011) تعيين شده است. مبناي استخراج اطلاعات شرايط تمام ابري در نظر گرفته شده و ميانگين دما پايه ابر در هر يك از حالات محاسبه شده است. با استفاده از داده‌هاي سايت دانشگاه وايومينگ برخي شاخص‌هاي ناپايداري، شامل شاخص 3 K، شولتر4، آب قابل بارش 5 و شاخص CAPE6  محاسبه شده و ميزان هركدام از آن‌ها در ساعت Z00 در روزهايي كه بارندگي رخ داده، در طي سال ‌هاي 1992-2011 استخراج گرديده است. جهت تعيين مقدار آستانه براي شاخص‌ها، پس از بررسي همبستگي بين بارش 6 ساعته با هركدام از شاخص‌ها بهترين نمودار خطي توسط نرم‌افزار SPSS به اين داده‌ها برازش داده شده است. از خروجي‌ها مشاهده شد، ضريب همبستگي پيرسون بين اين شاخص‌ها و ميزان بارش ارتباط مستقيم بسيار ضعيفي را درسطح معني‌دار 1٪ و داده‌ها پراكندگي بسيار بالايي را نشان داده‌اند