بررسي ديدگاه هاي تفسيري عبدالجليل قزويني در مواجهه با موانع وحدت و هم گرايي در دوران سلجوقي

هم‌زمان با قدرت‌يابي سلجوقيان در ايران (429-552 ق) اختلافات و تنش‌هاي مذهبي ميان مسلمانان رشد يافت. در اين دوران، برخي از متفكران گام‌هايي مؤثر براي از ميان برداشتن باورهاي كلامي تفرقه‌افكنانه و جاي‌گزين كردن آن با انديشه‌هاي هم‌گرايانه و كنش‌هاي مصلحانه برداشتند. عبدالجليل قزويني رازي (د.606ق) يكي از عالمان شيعي است كه در اين دوره به موضوع هم‌گرايي مذهبي پرداخت. مقاله پيش رو بر اساس منابع كتابخانه‌اي و با روش وصفي تحليلي بر آن است كه بينش و كنش هم‌گرايانه عبدالجليل قزويني رازي را بكاود. يافته‌هاي اين پژوهش نشان دهنده آن است كه مهم‌ترين اقدامات او در اين زمينه، تبيين باورهاي مشترك ديني، مناظرات و گفت‌وگوهاي آزاد علمي، نقد باورهاي افراطي گروه‌هايي مانند مرجئه و جبريه و پاسخ‌گويي به شبهه‌ها و اتهامات كلامي و فقهي عليه شيعيان بود.