نگاه‌داري يا از ميان بردن آثار تاريخي با موضوعيت مجسمه و نقاشي از منظر فقهي و حقوقي

اهميت آثار تاريخي و باستاني در بعد هويت ملي و هويت واحد بشري از يك سو و تخريب گسترده آنها از سوي گروه‌هاي افراطي مذهبي از سوي ديگر، مسئله نگاه‌داري از اين آثار را در كانون توجه نهادهاي جهان‌گردي و ميراث فرهنگي، مانند يونسكو قرار داده است. مقاله حاضر مي‌كوشد اين موضوع را با تكيه بر آثار داراي مجسمه يا نقاشي و با استفاده از روش سندپژوهي از ديدگاه قرآن، فقه اماميه و حقوق كيفري ايران بررسي كند. نتيجه اين مقاله نشان مي‌دهد كه بر اساس آيات قرآن كريم، نگاه‌داري اين آثار و جلوگيري از تخريب آنها براي عبرت‌آموزي از سرانجام گذشتگان ضروري است. هم‌چنين در ديدگاه فقه اماميه، تخريب اين آثار جايز نيست و مشمول حكم حرمت است و قانون‌گذار در مواد 558 تا 569 قانون مجازات اسلامي براي تخريب‌كنندگان اين آثار مجازات تعيين كرده است.