مقايسه اثرات سميت سلولي پارتنوليد، ملفالان و پروكاربازين در سلول‌‌هاي سرطاني كولون و كبد

Comparing cytotoxicity of parthenolide, melphalan, and procarbazine in colon adenocarcinoma and hepatocellular carcinoma cells

مقدمه آدنوكارسينوماي كولون و كارسينوماي كبد از جمله شايع‌‌ترين سرطان‌‌ها در ايران هستند كه آمار ابتلا و مرگ ناشي از آنها موجب نگراني است. از آنجا كه تلاش جهت معرفي رويكردهاي جديد و موثرتر ضد سرطان بشدت احساس مي‌‌شود، هدف از اين پژوهش مقايسه اثرات سميت سلولي پارتنوليد، ملفالان و پروكاربازين بود. مواد و روش‌‌ها در اين مطالعه از دو رده سلول HT29 و HepG2 (به ترتيب مدل‌‌هايي از سلول‌‌هاي آدنوكارسينوماي كولون و كارسينوماي كبد انسان) استفاده شد. پس از تيمار سلول‌‌ها طي 24، 48 و 72 ساعت با غلظت‌‌هاي افزايش يابنده از مواد، ميزان زنده ماني سلول‌ها با استفاده از روش سنجش MTT ارزيابي و تغييرات ريخت شناسي سلول‌‌ها بررسي شد. يافته‌‌ها مقادير IC50 پارتنوليد و ملفالان در سلول‌هاي HT29 پس از 72 ساعت به ترتيب 5/8 و mg/mL 160 محاسبه شد، در حاليكه تيمار با بالاترين غلظت پروكاربازين تنها 5 درصد كاهش زنده ماني را سبب شد. همچنين IC50 پارتنوليد و ملفالان در سلول‌هاي HepG2 به ترتيب 15 و 80 ميكروگرم بر ميلي ليتر تعيين شد، و تيمار با غلظت 160 ميكروگرم بر ميلي ليتر پروكاربازين زنده ماني سلولي را تنها 18 درصد كاهش داد. تغييرات ريخت شناسي هر دو رده سلولي نيز پس از تيمار با پارتنوليد نتايج حاصل از بررسي MTT را تاييد كرد. نتيجه‌‌گيري با توجه به اينكه پارتنوليد داراي اثرات سميت سلولي بيشتري نسبت به دو نوع داروي آلكيله كننده بود، مي‌تواند به عنوان گزينه مناسبي جهت طراحي رژيم‌‌هاي شيمي درماني براي آدنوكارسينوماي كولون و كارسينوماي كبد مد نظر قرار گيرد.

Introduction: Colon adenocarcinoma and hepatocellular carcinoma are among the most prevalent cancers in Iran. Since chemotherapy resistance is a major obstacle in the treatment of these malignancies, it is necessary to introduce novel and more effective anticancer regimens. The purpose of this study was to compare cytotoxicity of parthenolide, a sesquiterpene lactone, with alkylating agents melphalan and procarbazine. Materials and Methods: To compare toxic effects of parthenolide, melphalan and procarbazine, human colon adenocarcinoma and hepatocellular carcinoma cell lines were used. The viability of HT29 and HepG2 cells was evaluated by MTT assay 24, 48 and 72 h after treatment, and cells were checked for morphological alterations by the end of each time point. Results: The IC50 values of parthenolide and melphalan in HT29 cells were determined as 8.5 and 160 mg/mL, respectively, while the highest concentration of procarbazine reduced cell viability by only 5%. In addition, the IC50 values of parthenolide and melphalan in HepG2 cells calculated as 15 and 80 mg/mL, respectively, while 160 mg/mL procarbazine reduced cell viability by 11%. To note, morphological changes confirmed MTT results in both cell lines. Conclusion: Findings of the current study indicated that parthenolide induced more cytotoxic effects in comparison with alkylating drugs. Since this terpenoid derivative effectively reduced the viability of HT29 and HepG2 cells, it could be considered as a potent agent to design new chemotherapy regimens against colon and liver cancers.