تغيير كاربري اراضي، عاملي در تغيير منابع ماسه در فرايند فرسايش بادي(مطالعه موردي:ارگ دامغان )

فرايند فرسايش بادي مهمترين فرايند ژئومرفولوژي در بسياري از مناطق بياباني كره زمين است كه ويژگيهاي اشكال ناهمواريها (لندفرمها) و چشم اندازها (لنداسكيپها ) را با عمل فرسايش يا رسوبگذاري تحت تاثير قرار ميدهد. ارگ دامغان با مساحتي برابر4375 هكتار در بخش غربي حوزه آبخيز بسته حاج علي قلي واقع شده است. تثبيت تمام تپه هاي ماسه اي اين ارگ در سال 1350 انجام شده است. منطقه برداشت اين ارگ موقعيت خاصي را در منطقه دامغان اشغال كرده است ، به دليل اين زمين تركيب، اجازه بهره برداري اشكال گوناگون كشاورزي وجود دارد. در دهه هاي اخير به دليل پيشرفتهاي تكنولوژي و استحصال آب زير زميني، مناطق وسيعي از منطقه برداشت(فرايند بادي) براي تغييرات كاربري اراضي توسعه يافته اند بطوريكه مناطق تحت تغيير به بيش از 10784 هكتار در سال 1388 افزايش يافته است. بديهي است اين چنين تغييرات وسيع ، تاثيرات قابل ملاحظه اي روي تعادل طبيعي فرايند بادي دارد، به طوري كه تغييرات زماني و مكاني در قابليت دسترسي به رسوب رخ مي دهد. اين تغييرات منتج به افزايش قابل توجهي در شكل گيري و ارتفاع تپه هاي ماسه اي جديد بين تپه هاي ماسه اي قديميتر تثبت شده، شده است. اين مطالعه كوششي در تشريح اثرات مختلف تغيير لندكاور در منطقه برداشت فرايند بادي بر روي توسعه تپه هاي ماسه اي جديد است.