اثربخشي واقعيت درماني به شيوه گروهي بر حساسيت اضطرابي زنان مبتلا به سندرم روده تحريك‌پذير

مقدمه: در سال‌هاي اخير مفهوم جديدي كه به‌عنوان يك سازه مؤثر در سندروم روده تحريك‌پذير توجه زيادي را به خود جلب كرده حساسيت اضطرابي است. پژوهش حاضر با هدف بررسي واقعيت درماني به شيوه گروهي بر حساسيت اضطرابي زنان مبتلا به سندرم روده تحريك‌پذير انجام شد. روش: اين پژوهش از نوع مطالعات نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه پژوهش، بيماران زن مبتلا به سندرم روده تحريك‌پذير مراجعه‌كننده به بيمارستان خاتم‌الانبياء شهر ميانه در فاصله زماني مهر تا دي‌ماه 1396 بودند كه طبق معاينات متخصص گوارش تشخيص قطعي سندرم روده تحريك‌پذير دريافت كرده بودند. از اين جامعه، نمونه‌اي به حجم 30 نفر به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و به تصادف در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند. شركت‌كنندگان دو گروه در مراحل پيش و پس‌آزمون پرسشنامه حساسيت اضطرابي ريس و پترسون (1985) را تكميل و گروه آزمايش طي 8 جلسه 90 دقيقه‌اي تحت آموزش واقعيت درماني قرار گرفتند. يافته‌ها: تحليل داده‌ها نشان داد كه به‌كارگيري مبتني بر واقعيت درماني بطور معني‌داري منجر به كاهش ميانگين نمرات شركت‌كنندگان گروه آزمايش در حساسيت اضطرابي (0.75=2, h82.67=F) و مؤلفه‌هاي ترس از نگراني بدني، ترس از نداشتن كنترل شناختي و ترس از مشاهده اضطراب نسبت به گروه كنترل شده است P 0/01 نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج به‌دست‌آمده، استفاده واقعيت درماني به شيوه گروهي در حوزه‌هاي باليني براي رفع مشكلات مرتبط با حساسيت اضطرابي زنان مبتلا به سندرم روده تحريك‌پذير سودمند خواهد بود.