ديالكتيك بستگي و گشودگي در شعر رنه شار

گزاف نگفته ايم اگر ادعا كنيم كه همه شعر رنه شارشاعر فرانسوي مكان چالشي است ميان مقوله متضاد «گشودگي» و «بستگي». در واقع در شعر او هميشه شاهد اشتياق مفرط سوژه براي رفتن، گريز و تغيير دائمي از سويي و از سوي ديگر گرايش به بازگشت به مكان آغازيني كه رفتن از آن آغاز مي شود، مي باشيم. بازگشت نه براي ماندني دائمي بلكه براي آن كه سوژه از اين مكان آغازين به عنوان سكوي پرتاب بهره گيرد و سكوي پرتاب چيزي نيست مگر منبعي از انرژي براي سوژه اي كه تن‌ها با تكيه بر اين منبع انرژي مكان هاي اغازين به دنبال گشودگي به كشف امكانات متفاوت و ناشناخته هستي است. سوژه شار هرگز تن به جذابيت هاي فريبكارانه مكان هاي بسته كه در آن ها مي تواند دمي بياسايد نمي دهد. بلكه برعكس، او خود را پيوسته آماده براي احيايي دائمي مي بيند. به بيان ديگر او خطر رفتن را به رخوت ماندن ترجيح مي دهد. هدف اصلي اين مقاله جواب به اين پرسش است كه اساساً در شعر شار چه تصويرهاي شاعرانه اي اين دو گرايش متضاد، يعني ميل به رفتن و «گشودگي» و بازگشت به مكان هاي آغازين آرامش بخش و حمايت كننده را به شيوه استعاري به تصوير مي كشانند.