تاثير شناخت درماني مبتني بر حضور ذهن بر تداخل درد در بيماران مبتلا به سردرد اوليه

اهداف: تداخل درد يكي از ويژگي‌هاي مهم درد مزمن است كه تعيين كننده نوع و مسير درمان است. با اين‌حال درباره‌ تاثير مداخلات بر تداخل درد اطلاعات محدودي موجود است. ذا هدف از پژوهش حاضر تعيين تاثير شناخت درماني مبتني بر حضور ذهن (MBCT) بر تداخل درد در بيماران مبتلا به سردرد اوليه بود.مواد و روش‌ها: در پژوهش آزمايشي حاضر در سال 1396 الي 97 در بيمارستان امام حسين (ع) در استان تهران انجام شد. از بين 94 بيمار مبتلا به سردرد مزمن اوليه 85 نفر با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب و به دو گروه درمان MBCT (43 نفر) و گروه كنترل (42 نفر) به صورت تصادفي جاي‌گماري شده و در دو مرحله ارزيابي شدند. گروه آزمايش در هشت جلسه 120 دقيقه‌اي و در هفته‌هاي متوالي در جلسات درماني MBCT شركت كردند و گروه كنترل از گفت‌وگوي معمول با درمانگر برخوردار شدند. از مقياس پيوسته‌ بصري(NRS)، و پرسشنامه مختصر درد (BPI) استفاده شد. داده‌ها از طريق آزمون تحليل كوواريانس چند متغيره، تجزيه و تحليل شدند. نتايج در دو سطح «تحليل به قصد درمان» و نمونه افراد تكميل كننده پژوهش گزارش شدند.يافته‌ها: نتايج «تحليل به قصد درمان» نشان داد كه در مقايسه با گروه كنترل، تفاوت نمره پيش آزمونپس آزمون در حيطه تداخل عاطفي درد( 001 P و 81/39=F) معنادار است. نتايج افراد تكميل كننده پژوهش نيز مشابه و حاكي از كاهش معنادار در دو حيطه شدت درد (001 P و 75/10=F)، تداخل عاطفي درد (001 P و 69/81=F) مي‌باشد.نتيجه‌گيري: درمان MBCT يك روش بالقوه موثر براي كاهش شدت و تداخل درد عاطفي در افراد مبتلا به سردردهاي مزمن است.