بررسي ارتباط بين هوش هيجاني و فرسودگي شغلي با نقش ميانجي خودكارامدي كاركنان (مورد مطالعه: نيروهاي ستادي انتظامي استان گلستان)

زمينه و هدف: پديده فرسودگي شغلي، يكي از چالش‌هاي پيش روي اكثر سازمان‌هاي امروزي است كه بررسي عوامل مؤثر بر آن مي‌تواند راه‌گشاي بسياري از مشكلات مديريت منابع انساني باشد. هوش هيجاني و خودكارامدي از عواملي هستند كه بررسي ارتباط آنها با فرسودگي شغلي مي‌تواند نتايج مفيدي به همراه داشته باشد. هدف از اين پژوهش بررسي ارتباط هوش هيجاني و فرسودگي شغلي با توجه به نقش ميانجي خودكارامدي در كاركنان ستادي نيروي انتظامي استان گلستان است. روش‌شناسي: اين تحقيق از نظر هدف كاربردي و از حيث روش كمي است و به صورت پيمايشي صورت گرفته است؛ جامعه آماري پژوهش شامل 400 نفر از كاركنان ستادي نيروي انتظامي استان گلستان است كه تعداد 196 نفر با روش نمونه‌گيري طبقه‌بندي شده به عنوان نمونه آماري انتخاب شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسش‌نامه‌هاي استانداردي استفاده شده است كه روايي آن از طريق نظر خبرگان و پايايي آن از طريق آلفاي كرونباخ محاسبه شده است. براي تجزيه و تحليل داده‌ها، از روش معادلات ساختاري با نرم‌افزار AMOS استفاده شده است. يافته‌ها و نتيجه‌گيري: نتايج تحقيق نشان مي‌دهد بين هوش هيجاني و فرسودگي شغلي ارتباط معناداري وجود دارد. همچنين بين خودكارامدي و فرسودگي شغلي ارتباط معناداري مشاهده شده است؛ اما ارتباط بين هوش هيجاني و خودكارامدي در سطح خطاي 0.05 معنادار نبوده است؛ بنابراين، متغير خودكارامدي نمي‌تواند در ارتباط بين هوش هيجاني و فرسودگي شغلي نقش ميانجي ايفا كند. در پايان نتايج كاربردي مبتني بر نتايج تحقيق ارائه شده است.