اثربخشي درمان متمركز بر شفقت بر نشانگان افسردگي، اضطراب، استرس و خودكارآمدي وزن در افراد مبتلا به اختلال خوردن

اهداف: اختلالات تغذيه و خوردن با اختلالات پايدار در خوردن يا رفتارهاي مربوط به خوردن مشخص مي‌شوند كه منجر به آسيب قابل توجه در سلامت جسمي و عملكرد رواني اجتماعي ميگردند. پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان متمركز بر شفقت بر بهبود نشانگان افسردگي، اضطراب و استرس و خودكارآمدي وزن در زنان مبتلا به اختلال خوردن (طيف محدود كننده) انجام شد. مواد و روش‌ها: در يك طرح نيمه تجربي از نوع پيش آزمونپس آزمون با گروه كنترل، تعداد 30 نفر از دانشجويان دختر مشغول به تحصيل دانشگاه كردستان در سال‌تحصيلي 95-94 كه از نقطه برش معلوم شده در مقياس محدوديت در غذا خوردن نمرات متوسط رو به بالايي اخذ كرده بودند، پس از ارزيابي باليني اوليه و احراز شرايط پژوهش، به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (درمان متمركز بر شفقت، 15 نفر) و كنترل (15 نفر) گماشته شدند. ابزارهاي مورد استفاده در اين پژوهش شامل پرسشنامه افسردگي، اضطراب و استرس، و مقياس سبك زندگي مبتني بر خودكارآمدي وزن بود. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از روش آماري تحليل كوواريانس چند متغيري (MANCOVA)استفاده شد. يافته‌ها: نتايج درماني بر روي گروه آزمايش پس از دريافت 8 جلسه درمان متمركز بر شفقت نشان داد كه اين درمان موجب كاهش معني‌دار در علايم افسردگي (F = 93.15, p 0.001)، اضطراب (F = 43.81, p 0.001)، استرس (F = 63.15, p 0.001)، و افزايش خودكارآمدي وزن (F = 72.94, p 0.001)، در بيماران مبتلا به اختلال خوردن (طيف محدودكننده) شده است. نتيجه گيري درمان متمركز بر شفقت بر علائم روانشناختي مبتلايان به اختلال خوردن تأثير مي گذارد و اين نتايج براي متخصصان باليني مشغول در كلينيك هاي روانشناختي خصوصي و دولتي تلويحات كاربردي دارد.