مقايسه اثربخشي بازتواني شناختي متمركز بر آگاهي واج شناختي و توانبخشي شناختي متمركز بر حافظه فعال در بهبود نشانه هاي اختلال خواندن در دانش‌آموزان دوره ابتدايي

اختلال خواندن از شايع ترين اختلالات يادگيري بوده و نقص در آگاهي واج شناختي و حافظه فعال در سبب‌شناسي آن مورد تأكيد قرار گرفته و آموزش روش‌هاي ارتقاء آگاهي واج شناختي و حافظه فعال در يك دهه اخير مورد توجه درمانگران قرار گرفته است. از اين رو، هدف پژوهش حاضر مقايسه تفاوت اثربخشي بازتواني شناختي متمركز بر آگاهي واج شناختي و توانبخشي شناختي متمركز بر حافظه فعال در بهبود نشانه‌هاي اختلال خواندن در دانش‌آموزان دوره ابتدايي بود. در راستاي اين هدف در قالب طرح نيمه آزمايشي بين گروهي چند متغيره با پيش آزمون و پس آزمون از جامعه دانش‌آموزان مبتلا به نارساخواني در دوره ابتدايي مراكز اختلالات يادگيري شهر اروميه در سال تحصيلي 97-98 تعداد 60 نفر به طور هدفمند انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه آزمايشي 30 نفري قرار گرفتند. براي يك گروه توانبخشي شناختي مبتني بر آگاهي واج شناختي و براي گروه ديگر توانبخشي شناختي مبتني بر حافظه فعال، هر يك به مدت 20 جلسه 30 دقيقه‌اي اجرا گرديد. جهت اندازه‌گيري متغير وابسته از آزمون خواندن و نارساخواني استفاده شد. تحليل داده‌ها با استفاده از تحليل كوواريانس چند متغيره نشان داد كه توانبخشي شناختي متمركز بر حافظه فعال در بهبود نشانه هاي اختلال خواندن اثربخش تر از بازتواني شناختي مبتني بر آگاهي واج شناختي است. از آنجا كه ضعف حافظه فعال به عنوان يكي از علل اصلي اختلال خواندن مطرح شده است، از اين رو آموزش و تقويت حافظه فعال مي تواند به بهبود نشانه هاي اختلال خواندن منجر گردد.