مدل تركيبي اولويت بندي استراتژيهاي حمل و نقل هوشمند مورد پژوهي: كلانشهر تبريز

كلانشهرها به عنوان مراكز تراكم جمعيت و خودروها از نظر مسائل حمل و نقل بيش از ديگر مراكز جمعيتي از معضل ترافيك و پيامدهاي آن رنج مي برند. بر اين اساس كلانشهرهاي مختلف راهكارهاي متفاوتي را بر اساس شرايط و ويژگي­هاي شبكه حمل و نقل خود ارائه نموده­اند. ساختار مديريت حمل و نقل كلانشهر تبريز نيز راهكارهايي را به صورت پراكنده و موردي ارائه نموده است ولي مسأله اصلي در خصوص حمل و نقل در كلانشهرها فقدان و در برخي موارد ضعف طرحهاي  راهبردي براي ورود به برنامه­هاي حمل و نقل هوشمند مي باشد كه اثربخشي برنامه­هاي   سازمان­هاي مرتبط با حمل و نقل شهري را تحت تأثير قرارداده است. هدف اين مقاله ارائه مدلي جهت اولويت بندي استراتژيهاي توسعه حمل و نقل هوشمند به منظور پوشش برنامه راهبردي مديريت حمل و نقل مي باشد. به عبارت ديگر اين مقاله بر روي مدل تركيبي اولويت بندي راهبردها متمركز شده است. روش كار اين پژوهش به اين صورت است كه پس از تشريح ادبيات موضوع، با استفاده از رويكرد استراتژيك، راهبردهاي توسعه حمل و نقل هوشمند شهري كه حاصل يك روش منطقي و علمي مديريتي  است ، با استفاده از روش تركيبي(ANP،QSPM)  مورد اولويت بندي قرار داده و ارتباط دروني متغيرهاي مختلف را براي ارائه اولويت واقعي راهبردها در نظر گرفته است.  در نهايت يافته هاي حاصل از اين روش تركيبي با استفاده از ضريب رتبه­اي اسپيرمن مقايسه شده است. نتيجه حاصل از اين روش تركيبي و مقايسه آن با ضريب رتبه اي اسپيرمن نشان مي­دهد كه راهبرد (هماهنگي  كليه سازمانها و ارگانهاي دولتي در خصوص بهبود زيرساخت عمومي  توسعه سيستم هاي هوشمند حمل و نقل) در هر دو روش تحليل شبكه(ANP )و(GSPM) در اولويت اول قرار گرفت  و ساير استراتژيها،  اولويت بندي متفاوت از همديگر دارند .