تحليل عوامل موثر در مديريت برنامه‌ريزي ساخت‌و‌ساز مجتمع‌هاي مسكوني مبتني بر پايداري در ايران

امروزه توسعه پايدار به مقوله مهم در تامين نيازهاي شهري، جهت دست‌يابي به جامعه‌اي شادتر و محيط‌زيستي سالم‌تر تبديل شده است. در سطح جهاني، برنامه‌ريزان از طريق ارائه چارچوب برنامه‌ريزي پايداري، به مديريت ساخت و ساز و اولويت‌بندي معيارهاي پايداري پرداختند. با توجه به رشد روزافزون جمعيت و ساخت و ساز توده‌اي مجتمع مسكوني در فضاي شهري، تبعيت از معيارهاي پايداري زيست‌محيطي و نيل به هدف توسعه پايدار در كشور ما به يك الزام تبديل شده است. لذا، مقاله حاضر سعي بر آن دارد كه با مديريت اولويت‌هاي معيارهاي پايداري در ايران، دستيابي به ارزيابي سيستماتيكي ساخت و ساز پايدار را ممكن سازد. در نتيجه، با شناخت هرچه بيش‌تر معيارهاي پايداري زيست‌محيطي و اولويت بندي اهميت اين معيارها طبق نيازهاي ساخت و ساز در جامعه ايراني، مي‌توان منبعي را براي برنامه ريزان ايجاد نمود. اين پژوهش كاربردي و هدف آن ايجاد چارچوبي مناسب براي تصميم‌گيري برنامه‌ريزان، جهت رسيدن به رويكرد پايدار در طراحي مجتمع‌هاي مسكوني در شهرهاي ايران است. در اين مقاله، براي كشف معيارها و مفاهيم پايداري زيست‌محيطي از روش توصيفي‌‌تحليلي و مطالعات اسنادي، كتابخانه‌اي و استفاده از تجارب محققين ديگر استفاده شده است تا دستيابي به مباني نظري و ابزار پرسشنامه امكان پذير گردد. پس از آن، با روش تصميم‌گيري چندمعياره، به ارزيابي اهميت اولويت‌ها از ديدگاه متخصصين ايراني طراحي پايدار، از طريق پرسشنامه‌هايي پرداخته خواهد شد. نتايج نشان داد كه عواملي مانند ملاحظات انرژي و جو و ملاحظات مواد و منابع از جمله مهم‌ترين معيارهاي پايداري زيست‌محيطي در ساخت و ساز مجتمع‌هاي مسكوني ايراني است كه بايد در برنامه ريزي ساخت و ساز پايدار شهري مورد توجه قرار گيرد.