تحليل ارتباط هوشمندسازي و پايداري در فضاهاي شهري (مطالعه موردي: منطقه 6 شهر تهران)

lt;br / gt; lt;br / gt; lt;br / gt; lt;br / gt;   lt;br / gt; با ورود به هزاره سوم ميلادي، شهرها در اثر رشد جمعيت و شهرنشيني، با چالش­هاي         گسترده­اي ناشي از رشدي فراتر از ظرفيت­هاي پاسخگو مواجه شده اند كه نمود عيني آن را در مسائلي چون فقر شهري، كمبود زيرساخت­ها، اسكان غيررسمي، رشد آلودگي­ها، كاهش كيفيت زندگي و در مجموع، رشد ناپايداري­ها مي­توان مشاهده نمود. در چنين وضعيتي، يافتن راهكارهاي جديد و كم هزينه در جهت دستيابي به پايداري، بيش از پيش ضروري به نظر مي­رسد. بر­اين اساس، پژوهش حاضر استدلال مي­كند كه هوشمندسازي، با بهره گيري از شاخص­هايي همچون حكمروايي هوشمند، محيط زيست هوشمند، اقتصاد هوشمند، تحرك هوشمند، زندگي هوشمند و مردم هوشمند، رويكرد موثري در جهت نيل به پايداري (در ابعاد اقتصادي، اجتماعي، محيطي و كالبدي) محسوب مي­گردد. روش تحقيق مبتني بر روش همبستگي است، بدين معني كه ارتباط معناداري بين هوشمندسازي و پايداري شهري وجود دارد. گردآوري داده­ها به روش­هاي كتابخانه­اي و ميداني (با ابزارهاي پرسشنامه، مشاهده و مصاحبه) انجام شده است. در تحليل داده­ها نيز از آزمون­هاي آماري توصيفي و استنباطي (شامل رگرسيون چندمتغيره، ضريب همبستگي پيرسون، آزمون تي تك نمونه­اي، تحليل واريانس، و ضريب بتا) استفاده شده است. جامعه آماري شامل محله­هاي منطقه 6 كلانشهر تهران است كه بنا به تقسيمات اداري شهرداري منطقه، از 18محله تشكيل شده است. پايايي شاخص­ها به كمك آلفاي كرونباخ و روايي آنها براساس روش صوري انجام شده است. نتايج تحقيق بيانگر وجود ارتباط مستقيم بين سطح هوشمندسازي و پايداري شهري است، به طوري كه با افزايش سطح هوشمندي محله­ها، بر ميزان پايداري آن­ها نيز افزوده مي­شود. محله­هاي آرژانتين ساعي و دانشگاه تهران كه از بيشترين سطح هوشمندي برخوردار هستند، داراي بالاترين ميزان پايداري نسبت به ساير محله­ها مي­باشند و محله­هاي قزل قلعه، گاندي و عباس آباد كه از كمترين سطح هوشمندي برخوردارند، تقريباً داراي پايين­ترين ميزان پايداري نيز هستند. lt;br / gt;   lt;br / gt; lt;br / gt; lt;br / gt;   lt;br / gt; lt;br / gt; lt;br / gt; lt;br / gt; lt;br / gt; lt;br / gt; با ورود به هزاره سوم ميلادي، شهرها در اثر رشد جمعيت و شهرنشيني، با چالش­هاي         گسترده­اي ناشي از رشدي فراتر از ظرفيت­هاي پاسخگو مواجه شده اند كه نمود عيني آن را در مسائلي چون فقر شهري، كمبود زيرساخت­ها، اسكان غيررسمي، رشد آلودگي­ها، كاهش كيفيت زندگي و در مجموع، رشد ناپايداري­ها مي­توان مشاهده نمود. در چنين وضعيتي، يافتن راهكارهاي جديد و كم هزينه در جهت دستيابي به پايداري، بيش از پيش ضروري به نظر مي­رسد. بر­اين اساس، پژوهش حاضر استدلال مي­كند كه هوشمندسازي، با بهره گيري از شاخص­هايي همچون حكمروايي هوشمند، محيط زيست هوشمند، اقتصاد هوشمند، تحرك هوشمند، زندگي هوشمند و مردم هوشمند، رويكرد موثري در جهت نيل به پايداري (در ابعاد اقتصادي، اجتماعي، محيطي و كالبدي) محسوب مي­گردد. روش تحقيق مبتني بر روش همبستگي است، بدين معني كه ارتباط معناداري بين هوشمندسازي و پايداري شهري وجود دارد. گردآوري داده­ها به روش­هاي كتابخانه­اي و ميداني (با ابزارهاي پرسشنامه، مشاهده و مصاحبه) انجام شده است. در تحليل داده­ها نيز از آزمون­هاي آماري توصيفي و استنباطي (شامل رگرسيون چندمتغيره، ضريب همبستگي پيرسون، آزمون تي تك نمونه­اي، تحليل واريانس، و ضريب بتا) استفاده شده است. جامعه آماري شامل محله­هاي منطقه 6 كلانشهر تهران است كه بنا به تقسيمات اداري شهرداري منطقه، از 18محله تشكيل شده است. پايايي شاخص­ها به كمك آلفاي كرونباخ و روايي آنها براساس روش صوري انجام شده است. نتايج تحقيق بيانگر وجود ارتباط مستقيم بين سطح هوشمندسازي و پايداري شهري است، به طوري كه با افزايش سطح هوشمندي محله­ها، بر ميزان پايداري آن­ها نيز افزوده مي­شود. محله­هاي آرژانتين ساعي و دانشگاه تهران كه از بيشترين سطح هوشمندي برخوردار هستند، داراي بالاترين ميزان پايداري نسبت به ساير محله­ها مي­باشند و محله­هاي قزل قلعه، گاندي و عباس آباد كه از كمترين سطح هوشمندي برخوردارند، تقريباً داراي پايين­ترين ميزان پايداري نيز هستند.