آپرايتينگ مولر دوم منديبل با temporary anchorage devices به روش آناليز المان محدود

Second Molar Uprighting with Temporary Anchorage Devices: A Finite Element Study

از دست رفتن زودهنگام مولر اول منديبل مشكل شايعي در بالغين مي باشد. تيپينگ مولر دوم در اين شرايط اغلب رخ مي دهد. روشهاي مختلفي براي آپرايت كردن مولر دوم پيشنهاد شده است. هدف مطالعه حاضر بررسي چهار روش آپرايتينگ مولر دوم با روش آناليز المان محدود مي باشد.مواد و روش ها: در اين مطالعه المان محدود، 4 مدل سه بعدي از سگمنت خلفي منديبل (سمت راست) به روش بالا به پايين در نرم افزار solidworks2011 (solidworks, massachusett, usa) طراحي شد. مدلها شامل لثه، استخوان كورتيكال (ضخامت mm1) ، استخوان اسفنجي، مولردوم راست منديبل (با تيلت مزيالي) و pdl با ضخامت يكنواخت (mm0/25) است. در مدل اول از t لوپ با سيم 0/025 times;0/019 اينچ بتا تايتانيوم براي آپرايتينگ استفاده شد. در مدل دوم ميني اسكرو در فضاي رترومولر گذاشته و با chain نيرو به مولر دوم وارد شد. در روش سوم سيم 0/022 times;0/016 اينچ بتا تايتانيوم با يك خم اكلوزالي تر از ميني اسكروي ديستالي، مدل شد. در روش آخر ميني اسكرو در مزيال مولر دوم با زاويه 70 درجه نسبت به سطح استخوان قرار گرفت و با سيم 0/025 times;0/018 اينچ بتاتايتانيوم با هليكس، به مولر نيرو وارد شد. اكستروژن و مركز چرخش دندان حين حركت و توزيع استرس در pdl در چهار روش مقايسه گرديد.يافته ها: كاسپ باكال در روش هاي اول تا چهارم، به ترتيب 0/00136، 0/00113، 0/000974 و 0/001490 ميلي متر اكسترود شد. كمترين اكستروژن كاسپ لينگوال در مدل سوم رخ داد (0/000683 ميلي متر). اين ميزان در مدل دوم 0/00112 و در مدل اول 0/000405 ميلي متر گزارش شد. حداكثر اكستروژن در روش چهارم مشاهده گرديد ( 0/00901 ميلي متر). كاسپ هاي مزيال و ديستال به ترتيب 0/000212 و 0/00158 ميلي متر در مدل اول، 0/00114 و 0/0038 ميلي متر در مدل دوم، 0/00273 و 0/000704 ميلي متر در روش سوم و 0/00188 و 0/00857 ميلي متر در روش چهارم اكسترود شدند. مركز چرخش در مدل سوم در بايفوركيشن مولر قرار گرفت.نتيجه گيري: براساس نتايج اين مطالعه حداكثر ميزان اكستروژن در روش چهارم رخ داد. بهترين نوع حركت در مدل سوم مشاهده شد، زيرا اكستروژن حداقل بوده و مركز چرخش در باي فوركيشن مولر قرار گرفت.

Premature loss of mandibular first molar is a common problem in adults. Mesial tipping of second molar may occur in this situation. Various orthodontic mechanics have been proposed for molar uprighting. The aim of this study was to compare four methods of molar uprighting using Finite Element Analysis(FEM). METHODS: In first model of this finite element study, a 0.019×0.025 inch beta-titanium segmental arch wire with a T-loop was used. In second model a miniscrew was inserted in retromolar space and force was applied using elastomeric chain. The third model was a piece of 0.016×0.022inch beta-titanium wire with a bend which was placed more occlusal than the screw. The fourth model contained a mesially inserted miniscrew with an angle of 70 degrees to bone surface and a 0.018×0.025inch beta-titanium wire with helix. Extrusion, center of rotation and stress distribution in PDL during movement was compared between methods. FINDINGS: Buccal cusp extruded 1.36E-03, 1.13E-03, -9.74E-04 and 1.49E-03 mm in first, second, third and fourth model, respectively. Similarly, in lingual cusp, the amount of vertical displacement was at least in third model (-6.83E-04 mm). This amount in second and first method was 1.12E-03 and 4.05E-04 mm, respectively. The maximum amount of extrusion of lingual cusp occurred in fourth model (9.01E-03 mm). Mesial and distal cusps extruded 2.12E-04 and 1.58E-03 mm in first model, -1.14E-03 and 3.80E-03 mm in second method, -2.37E-03 and 7.04E-04 mm in third design and, 1.88E-03 and 8.57E-03 mm in the fourth model. The center of rotation was located at molar bifurcation in third model. CONCLUSION: The maximum amount of extrusion in both mesiodistal and buccolingual path was seen in fourth model. The best type of movement was found in third model, in which minimum extrusion occurred and center of rotation located at molar bifurcation.