نئوپلوراليسم به مثابه دولت جديد پساوستفاليايي در نظام بين الملل

مشكلات و مسائل روابط بين الملل غالبا از يك سو به دولت ملي ارتباط پيدا مي كنند؛ آنگونه كه هر گاه الگوي ساخت سياسي ملي كارآمد باشد شاهد مشكلات و مسائل روابط بين الملل هستيم و برعكس. مهم ترين وظيفه علم سياست ارائه راهكارهايي جهت بهبود اين وضعيت است. اين پژوهش با استفاده از رويكرد پژوهشي اسپريگنز تلاش دارد عمده مسائل مبتلا به روابط بين الملل در عصر حاضر را شناسايي نموده و در سطح تحليل دولت به ارائه راه حل هايي اقدام نمايد. در اين پژوهش سوال اصلي بيان مي دارد كه «دولت نئوپلوراليسم در مواجهه با نظام بين الملل پساوستفاليايي چه سازوكارهايي ارائه مي دهد؟». فرضيه اصلي اين پژوهش بيان مي دارد كه «دولت نئوپلوراليسم با رويكرد پساوستفاليايي و توجه به فرهنگ سياسي و مشاركت شهروندان در مقابل تماميت خواهي دولت مطلقه در نظام بين الملل قرار مي گيرد». يافته هاي اين پژوهش، فرضيه مطرح شده را تأييد مي نمايد. آنگونه كه دولت هاي نئوپلورال در عصر جهاني شدن كارآمدي لازم جهت كاهش مشكلات و مسائل مبتلابه روابط بين الملل را دارا مي باشند.