ممنوعيت تنبيه بدني كودكان توسط معلمان و مربيان با تأكيد بر نقش روحانيون و رهبران ديني در مقابله با آن

يكي از ابعاد نگران‌كننده و فراگير كودك آزاري و خشونت، تنبيه بدني كودكان توسط معلمان، مربيان و كاركنان محيط‌هاي آموزشي است. به‌رغم آنكه در مقررات داخلي و بين‌المللي، به ويژه پيمان‌نامه حقوق كودك، ناروايي چنين اقداماتي مورد تأكيد قرار گرفته و افزون بر آن، پيامدهاي ناگوار آزار و تنبيه بدني در جسم و روان كودكان مشخص شده است، با اين وجود، بسياري بر اساس پندارهاي بي‌پايه و رسم‌هاي غلط، حق تنبيه بدني را براي معلمان و مربيان باور دارند و عده‌اي نيز با استناد به برخي آموزه‌هاي ديني اين حق را تأييد و حتي ولايت بر تنبيه بدني را براي معلم قائل شده‌اند. در اين نوشتار تلاش شده است ضمن تأكيد بر ممنوعيت تنبيه بدني كودكان توسط معلمان و مربيان از ديدگاه مقررات داخلي و بين‌المللي، ناروايي آن از ديدگاه فقه اسلامي نيز بيان شود و سپس به نقش مؤثر و فراگير رهبران و روحانيون در ترويج حمايت از كودكان، مقابله با خشونت عليه آنان و رفع پندارها و باورهاي نادرست پرداخته شود، عامل مهمي كه در هشتمين بيانيه مجمع جهاني مذاهب براي صلح (كيوتو 2006) مورد عنايت قرار گرفته و متأسفانه تاكنون به طور شايسته بهره‌برداري نشده است.