بررسي مطلق گرايي و نسبي باوري در حوزه ي حقوق زنان (با مقايسه ميان كنوانسيون رفع تبعيض از زنان 1979 و منشور حقوق و مسئوليتهاي زنان در نظام جمهوري اسلامي ايران 1383)

مقاله پيش رو، نخست به معرفي و تبيين انديشه­هاي مطلق­گرايان (جهان­شمولان) و نسبي­باوران (دو جريان اصلي تفسير حقوق زنان) و سپس به مقايسه و بررسي كنوانسيون رفع تبعيض از زنان (تكيه­گاه اصلي مطلق­گرايان) با منشور داخلي حقوق و مسئوليت­ها زنان مي‌پردازد.گرايش‌هاي داخلي هر يك از اين دو ديدگاه و برداشت هر كدام در رابطه با منشور را مورد تحليل قرار مي‌گيرد. از ديد مطلق گرايي، اصول كلي حقوق زنان نمي‌تواند محدود به جغرافيا و يا فرهنگي خاص شود. منشور اما، محدويت و بايسته‌هاي فرهنگي را جزيي از اصول حقوق زنان تلقي مي‌كند. بر اين اساس با برشمردن امتيازات و كاستي­هاي اين دو متن از منظر يكديگر و جمع­بندي نهايي، نتيجه­اي واحد براي ارائه بهترين معيار و راه حل در حوزه حقوق زنان را پيشنهاد مي‌شود.