ارائه الگوي مناسب توزيع فضايي پاركهاي شهري (مطالعه موردي: منطقه 7شهرداري تهران)

فضاي سبز شهري از كاربريهاي مهم شهرها به شمار آمده كه از آن همانند شش‌هاي تنفسي شهرها ياد شده است. اما متأسفانه به دليل برخي عوامل، ايجاد و توسعه فضاي سبز شهري همواره با مشكلات و كمبودهايي روبرو شده است. در اين پژوهش تلاش شده است؛ ضمن ارزيابي وضعيت موجود توزيع و پراكندگي فضاهاي سبز شهري و پارك‌هاي شهري منطقه7، اولويت‌هاي مكاني توسعه اين فضاها به لحاظ توزيع فضايي مناسب در 7شهرداري تهران مورد مطالعه و تحليل قرار گرفته است. روش انجام اين پژوهش به صورت توصيفي و تحليلي صورت گرفته است؛ و سپس با استفاده از تكنيك‌هاي تلفيقي سيستم اطلاعات جغرافيايي(GIS) و روش ارزيابي چند عامله(MCE) و مدل سلسله مراتبي(AHP)، عوامل مختلف مؤثر بر استقرار بهينه پارك‌هاي شهري در محدوده مورد مطالعه، بررسي شده است. نتايج به دست آمده نشان داده است كه: در الگوي توزيع مكاني فضاي سبز شهري منطقۀ7 بين نياز شهروندان به فضاي سبز و وجود سطوح و فضاهاي سبز رابطۀ منطقي وجود نداشته است. در ضمن مرحله دوم نيز؛ طبقه بندي مكان‌هاي موجود در سطح شهر براي ايجاد پارك‌هاي شهري در طيف هاي گوناگون از رنگ تيره تا رنگ روشن صورت گرفته است. نقشه خروجي توليد شده رستري بوده و طيفي از مكانهاي بسيار نامناسب تا بسيار مناسب را نشان داده است. به طوري كه نواحي با رنگ تيره‌تر از قابليت بيشتري براي پذيرش و استقرار مراكز اسكان موقت محسوب شده است. و نواحي با رنگ هاي روشن تر به علت دارا نبودن معيارهاي مناسب جهت استقرار اينگونه مكان‌ها مناسب براي استقرار پارك‌هاي شهري نمي‌باشند.