سنجش توسعه پايدار شهري با تاكيد بر شاخص كالبدي اجتماعي و استفاده از تكنيكهاي آماري برنامه ريزي (مطالعه موردي كلانشهر اهواز

توسعه پايدار شهري، رويكري جامع جهت بهبود بخشي كيفيت زندگي در جهت تحقق رفاه اجتماعي، اقتصادي و محيطي سكونتگاه‌هاي انساني مي‌باشد. همچنين ريشه‌هاي نگرش توسعه پايدار با نارضايتي از منابع توسعه و رشد كالبدي، اجتماعي اقتصادي در شهرها از منظر بوم شناسي بر مي‌گردد. لذا جهاني كه در آن زندگي ميكنيم، مرتباً در حال تغيير و تحول مي‌باشد. براين اساس، به كارگيري مفهوم پايداري كالبدي اجتماعي در برنامه‌ريزي شهرها اقدامي ضروري مي‌باشد؛ چراكه داشتن تصويري روشن از مسير پيش رو، لازمه اطمينان از حركت صحيح و برداشتن گامهاي استوار در آن است. در نتيجه پژوهش حاضر با رويكرد توسعه‌اي – كاربردي و روش تحقيق تركيبي(كتابخانه‌اي، توصيفي تحليلي و ميداني) به بررسي موضوع پايداري كالبدي اجتماعي در راستاي توسعه شهري پايدار پرداخته است. همچنين لازم به ذكر است تجزيه و تحليل داده‌ها از مدل‌ آماري EntropyTOPSIS و نرم‌افزارهاي مورد نياز از جمله ArcGIS، Grafer، SPSS، Visio، SmartPLS و EXCEL استفاده گرديده است. كه نتايج تحقيق نشان داده است علاوه بر اينكه مناطق كلانشهر اهواز از نظر ميزان پايداري با يكديگر تفاوت دارند؛ همچنين بين مناطق مورد مطالعه، شاخص مورد مطالعه و ديدگاه سيتمي برنامه‌ريزي شهري و شهرسازي رابطه معناداري وجود دارد. كه از نظر آماري ميانگين TOPSIS در كلانشهر اهواز برابر (0.379) درصد بوده و به تفكيك هر منطقه به رتبه‌بندي اقدام گرديده است.