سطح‌بندي شهرستان‌هاي استان هرمزگان در بهره‌مندي از زيرساخت‌هاي گردشگري با استفاده از مدل تلفيقي كاندرست

توزيع نامناسب و نابرابر زيرساخت‌هاي گردشگري در اكثر نواحي ايران ازجمله استان هرمزگان، يكي از چالش‌هاي مديريت گردشگري است كه موجب آسيب‌هاي زيست‌محيطي در نقاط پرجاذبه و محروم ماندن ديگر نواحي از مزاياي گردشگري شده است. سطح‌بندي زيرساخت‌هاي گردشگري در شهرستان‌هاي يك استان و توزيع متعادل زيرساخت‌ها و تعديل نابرابري، به‌عنوان بخشي از برنامه‌ريزي فضايي و منطقه‌اي گردشگري اهميت بسياري دارد. براين اساس پژوهش حاضر با ماهيت كاربردي و به روش توصيفي تحليلي به‌منظور ارزيابي و رتبه‌بندي شهرستان‌هاي استان هرمزگان در بهره‌مندي از زيرساخت‌هاي توسعه گردشگري انجام‌شده است. به‌منظور ارزيابي و اولويت‌بندي 22 متغير با استفاده از آنتروپي شانون وزندهي و در نهايت جهت تعيين ميزان برخورداري شهرستان ها از زيرساخت هاي گردشگري از مدل‌هايHAW، و ويكور استفاده شد. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه شهرستان‌هاي بندرعباس، بندرلنگه و ميناب جزء شهرستان‌هاي برخوردار، شهرستان‌هاي بشاگرد، رودان و قشم جزء شهرستان‌هاي نيمه برخوردار و شهرستان‌هاي بستك، حاجي‌آباد، جاسك، پارسيان، خمير، سيريك و ابوموسي جزء شهرستان‌هاي محروم مي‌باشند. يافته‌هاي پژوهش حاضر، عدم انطباق در توزيع و شكاف عميق در برخورداري از زيرساخت‌هاي گردشگري در شهرستان‌هاي استان هرمزگان را نشان مي‌دهد. به طوري كه براساس نتايج مدل تلفيقي كاندرست اختلاف برخوردارترين شهرستان (بندرعباس) با محروم‌ترين شهرستان (ابوموسي) استان عدد 24 مي‌باشد. بنابراين مديريت گردشگري استان هرمزگان، نيازمند توجه به شهرستان‌هاي محروم از زيرساخت‌هاي گردشگري مي باشد.