اثر افزايشي تركيب روشهاي رژيم درماني و تحريك مستقيم مغزي بركاهش ولع مصرف غذا در زنان با چاقي سطح يك و دو

The effectiveness of an augmented t DCS and dietary on reducing food craving in women with level one and two obesity

مقدمه: ولع خوردن، يك تمايل قوي و اغلب غير قابل كنترل براي خوردن است. شواهد علميجديد نشان ميدهد كه تغييرات در تحريك پذيري قشر مغز توسط تحريك كاتدي و آندي ميتواند در كاهش ميزان ولع خوردن مؤثر باشد. هدف اين پژوهش بررسي اثر بخشي هر يك از روشهاي رژيم درماني و تحريك مستقيم مغز بر كاهش ولع خوردن در زنان با چاقي سطح يك و دو بوده است. روش كار: 46 نفر از زنان مراجعه كننده به كلينيك درمان چاقي رسول اكرم، به سه گروه آزمايش(گروه تحت درمان با تحريك مستقيم مغز، گروه تحت درمان با روش رژيم درماني، گروهي كه از تركيب اين دو روش استفاده كردند) و يك گروه كنترل تحريك مستقيم مغزي(شم) تقسيم شدند. ابتدا از نظر متغييرهاي دموگرافيك(سن، قد، وزن، و ساير اختلالات جسميو روانشناختي) مورد بررسي قرار گرفتند و سپس پرسشنامه ولع خوردن(FCQ) را پركردند و به مدت 10 جلسه طي دو هفته در معرض روشهاي آزمايشي قرار گرفتند و در پايان دوره درماني گروهها مجدد پرسشنامه ولع خوردن را پر كردند. نتايج: نتايج پژوهش نشان داد كه روش تحريك مستقيم مغز به تنهايي و تركيب آن با روش رژيم غذايي، به شكل معنا داري نمرات پرسشنامه ولع خوردن را كاهش دادند اما روش رژيم درماني تنها نتوانست تغيير معناداري در كاهش نمرات پس آزمون پرسشنامه ولع خوردن در گروه رژيم درماني ايجاد نمايد. نتيجه گيري: با توجه به نتايج پژوهش، به نظر ميرسد ميتوان از روش تحريك مستقيم مغز و روش تركيب تحريك مستقيم مغز با رژيم درماني ميتواند در كاهش ولع خوردن زنان چاق استفاده نمود.

Introduction: Food craving is a strong and most uncontrollable desire to eat. some new evidences suggest that changes in cortical irritability cathode and anode could be effective in reducing food craving. The aim of this research assess the effect of these methods; transcranial Direct Current Stimulation(tDCS), dietary and combination of them on food craving in women with level one two obesity. Methods: 46 women with level one and two obesity volunteer from Ra clinic were assigned to one control (Sham t DCS) and tree experimental (t DCS, dietary and combination of these method) groups. All participants age, height, weight and physical and psychological disorders were recorded. Then they completed Food Craving Questionnaire(FCQ) before and after the treatment. They received 10 treatment session based on the plane of the group they were in. Results: The result of Covariance Analysis showed that tDCS and the combination of tDCS and dietary significant reduced the score of FCQ questionnaire in obese women. We didn't see any significant change in FCQ 'post test results in group who received food dietary. Conclusion: According to the results of this research it seems that we can use tDCS and combination tDCS with dietary to reduce food craving in obese women.