بررسي نقد بوم‌ گرايانه داستان‌هاي علي اشرف درويشيان

مطالعه در حوزه عناصر اقليمي و محيطي در ادبيات به شاخۀ جديدي در تحقيقات ادبي مربوط مي شود كه از آن به عنوان نقد زيست محيطي ياد مي كنند. تفاوت در خاستگاه هاي اقليمي، تمايزات سبكي و فكري و ادبي در آثار نويسندگان را در پي دارد. هرچند دغدغۀ نقد زيست محيطي بيشتر ارتباط، تأثير و تأثر ادبيات و محيط زيست است، بنابر گستره دامنۀ اين نوع نگاه و تعريف گلوتفتلي از نقد بوم گرا، اين نقد  به ارتباط ميان ادبيات و محيط فيزيكي مي پردازد و ويژگي هاي اقليمي هم يكي از عناصر محيط فيزيكي آفرينش هاي ادبي است  و زيرمجموعۀ  نقد بوم گرا به شمار مي رود. اين ويژگي ها در داستان هاي علي اشرف درويشيان نشانگر نگاه نويسنده به محيط اطراف و تأثيرپذيري او از حوزه اقليم و جغرافياي توليد اثر ادبي است كه اثر او را از اصالتي بومي و بوم گرايانه  برخوردار مي سازد. درويشيان يكي از نويسندگان قابل توجه در عرصۀ ادبيّات اقليمي در مكتب داستان نويسي غرب (كرمانشاه) است. او غالباً در داستان هايش با توصيف عناصر بومي و اقليمي، تأثيرات آگاهانه يا ناخودآگاه اين عناصر بر ذهن و زبان خود را در قالب باورها و اعتقادات، آداب و سنن، طبيعت بومي، آب و هوا، شكل معماري،  زبان و واژگان و اصطلاحات محلي و بومي و ضرب المثل ها بازتاب داده است.