پايداري بدهي دولت در ايران: شواهدي از الگوي رگرسيون آستانه‌اي

بحران مالي سالهاي 2008-2007 و هزينه ناشي از اصلاح سياست‌هاي مالي، بيش از پيش بر اهميت بحث پايداري بدهي دولت در ادبيات اقتصادي افزوده است. بر اين اساس پژوهش حاضر تلاش كرده است تا با استفاده از الگوي رگرسيون انتقال ملايم (STR) و داده‌هاي دوره زماني 1393-1350، به بررسي پايداري بدهي دولت در قالب تابع واكنش مالي بپردازد. نتايج حاصل از برآورد الگوي رگرسيون آستانه‌اي، ضمن لحاظ يك ساختار دو رژيمي براي تابع واكنش مالي دولت، نشان مي‌دهد در رژيم اول (هنگامي كه نسبت بدهي خارجي دولت به توليد ناخالص داخلي كمتر از 90/3 درصد است) واكنش دولت در برابر بدهي به بانك مركزي و بدهي به بانك‌ها و ساير موسسات مالي غيربانكي داخلي از پايداري لازم برخوردار نيست. اما در رژيم دوم (هنگامي كه نسبت بدهي خارجي دولت به توليد ناخالص داخلي بيشتر از 90/3 درصد است) واكنش دولت به هر سه نوع بدهي (بدهي به بانك مركزي، بدهي به بانك‌ها و ساير موسسات مالي غيربانكي داخلي و بدهي خارجي) پايدار بوده، اگرچه ضرايب كوچك برآورد شده نشان دهنده يك پايداري ضعيف است. بنابراين، با توجه به اثرگذاري سطح بدهي دولت بر رشد اقتصادي از كانال‌هاي متعدد، لازم است پايداري بدهي دولت ، به عنوان يك متغير اصلي در تابع هدف سياست‌هاي مالي دولت ايران لحاظ شود.