بررسي اثرات سرريز صنعتي شدن بر بيكاري در استان‌هاي ايران

يكي از مشكلات اصلي اقتصاد ايران، نرخ بيكاري بالا است. به همين دليل شناخت عوامل موثر بر بيكاري گامي موثر براي كاهش اثرات نامطلوب اجتماعي ناشي از بيكاري است. مطالعه حاضر با استفاده از داده‌هاي استاني براي دوره زماني 1385 تا 1394 و رهيافت اقتصادسنجي فضايي به بررسي اثرات سرريز صنعتي شدن بر بيكاري استان‌ها مي‌پردازد. شواهد حاصل از برآورد الگو نشان مي‌دهد كه توسعه صنعت و رشد اقتصادي اثر منفي و معناداري بر بيكاري دارد. اما اثر جمعيت بر بيكاري مثبت و معنادار است، به طوري كه يك درصد افزايش در صنعتي شدن و توليد باعث كاهش نرخ بيكاري به اندازه 0.089 و 0.098 درصد مي‌شود.  اثرات سرريز صنعتي شدن بي‌معنا است و اين ناشي از عدم توسعه بنيادي و زنجيره‌اي صنعت در استان‌هاي ايران است. بنابراين توسعه صنعت در هر استان براساس مزيت نسبي و سياست آمايش سرزمين، بهبود كيفيت سيستم آموزشي براي توانمند ساختن نيروي كار از جمله سياست‌هاي موثر براي كاهش بيكاري است.