سنجش وضعيت امنيت آبي در استان‌هاي ايران

آنچه به عنوان اصل راهبردي در مسير توسعه پايدار مطرح است، ايجاد توازن ميان سياست‌هاي توسعه و وضعيت منابع پايه موجود كشور مي‌باشد. از اين‌رو براي مديريت بهينه منابع آب و سازگار نمودن سياست‌هاي استفاده از زمين‌هاي زراعي با وضعيت منابع موجود استان‌هاي كشور، دسترسي به اطلاعات مربوط به وضعيت امنيت آبي استان‌هاي مختلف بر حسب فاكتورهاي فيزيكي، اجتماعي و اقتصادي ضروري مي‌باشد. پژوهش حاضر به دنبال سنجش وضعيت امنيت آبي كشور با استفاده از شاخص فقر آبي مي‌باشد. براي اين منظور با استفاده از اطلاعات و آمار اجتماعي، اقتصادي و زيست‌محيطي در طول دوره 13871394 و به كارگيري شاخص فقر آبي به ارزيابي سطح امنيت آبي استان‌هاي ايران پرداخته شده است. بر اساس شاخص فقر آبي محاسبه شده براي استان‌هاي مختلف كشور، استان‌هاي سيستان و بلوچستان، قم، كرمان، هرمزگان و گلستان با ناامني آبي شديد و استان‌هاي تهران و گيلان نيز با امنيت آبي ضعيف روبرو مي‌باشند. همچنين پنج استان آذربايجان شرقي، زنجان، سمنان، كرمانشاه و لرستان در طبقه امنيت آبي بالا و پنج استان بوشهر، چهارمحال و بختياري، كهگيلويه و بويراحمد، كردستان و مركزي در طبقه امنيت آبي كامل مي‌باشند. از آنجا كه ريشه فقر آبي موجود در استان‌هاي مختلف متفاوت مي‌باشد، پيشنهاد مي‌شود براي جلوگيري از بدتر شدن وضعيت امنيت آبي در كشور برنامه‌ريزان بخش آب، براي نجات هر يك از استان‌هاي كشور بر روي عواملي كه در اين مطالعه براي هر يك از استان‌ها مشخص شده است، تمركز نمايند.