تحليل اثرات پروتكل كيوتو و توافق نامه پاريس بر انتشار CO2: به كارگيري رهيافت هاي رگرسيون تفاضل در تفاضل و جورسازي براساس نمره ي تمايل

در دهه هاي اخير پديده تغيير آب و هوا به عنوان نگراني عمده ي جوامع جهاني مطرح بوده است. بنابراين جامعه بين الملل اقداماتي را در پاسخ به اين مشكلات به عمل آورده است كه از جمله مي توان به انعقاد معاهده هاي پروتكل كيوتو و توافق نامه ي پاريس اشاره نمود. هدف مطالعه ي حاضر بررسي اثرات تعهد كشورهاي عضو پروتكل كيوتو و توافق نامه پاريس در ميزان انتشار آلاينده CO2 مي باشد. براي بررسي اين مسئله از دو رهيافت رگرسيون تفاضل در تفاضل (DiD) و جورسازي براساس نمره تمايل (PSM) استفاده گرديد. نتايج رهيافت رگرسيون تفاضل در تفاضل بيانگر آن است كه تعهد كشورهاي پيشرفته در پروتكل كيوتو سبب كاهش انتشار CO2 به ميزان 89/1 درصد و بر اساس رهيافت PSM سبب كاهش 76/1 درصد شده است. در توافق نامه ي پاريس نيز تعهد كشورهاي در حال توسعه با استفاده از رهيافت هاي DiD و PSM به ترتيب سبب كاهش انتشار CO2 به ميزان 21/1 و 45/1 درصد گرديده است. براساس آنچه ارائه شد، اگر چه اين معاهده هاي بين المللي در كاهش انتشار CO2 موفقيت آميز عمل كرده اند ولي ميزان كاهش انتشار اين آلاينده كمتر از ميزان تعهد كشورها مي باشد چرا كه پروتكل كيوتو كشورهاي صنعتي را ملزم به كاهش نشر آلاينده ها تا حداقل 5 درصد نموده بود. از اين رو پيشنهاد مي گردد در جهت حفظ محيط زيست، اجراي تعهدات كشورها در توافق نامه هاي مذكور پيگيري گردد تا با همكاري همه ي كشورها، كاهش فزاينده اي در انتشار آلاينده CO2 به وجود آيد.