سنجش و مقايسه ابعاد مختلف پايداري سيستم‌هاي صيادي در خليج فارس

فعاليت صيادي در جنوب ايران از اهميت اقتصادي ويژه برخوردار بوده و در حفظ ساختار اجتماعي جوامع صيادي منطقه نيز نقش به سزايي دارد. توجه به بحث پايداري اين فعاليت به عنوان يك شيوه معيشتي و شناسايي ابعاد و وضعيت آن از نگاه توسعه پايدار، داراي اهميت است. در اين مطالعه، به منظور شناسايي و تعيين ابعاد و شاخص‌هاي پايداري سيستم‌هاي صيادي شش‌گانه فعال در خليج فارس، از نظرات ذينفعان و روش تحليل سلسله مراتبي استفاده شده و در نهايت، اين سيستم‌ها از نظر شاخص‌هاي پايداري مورد ارزيابي قرار گرفت. نتايج نشان داد كه سيستم‌هاي صيادي در خليج فارس از نظر زيست‌محيطي نسبت به ساير ابعاد در پايين‌ترين سطح از پايداري قرار داشته و در مقابل، شرايط پايداري اقتصادي و فني نسبت به ساير ابعاد مناسب‌تر است. همچنين، سيستم صيد با ترال از بعد زيست‌محيطي در پايين‌ترين وضعيت و پس از آن سيستم صيد گوشگير قرار دارد. پيشنهاد ارائه شده براساس نتايج، نگاه كل‌نگر و چند بعدي به بحث پايداري سيستم‌هاي صيادي در خليج فارس است. چرا كه، توجه صرف به يك بعد مي‌تواند سياست‌هاي مديريتي را به مسير نامطلوب هدايت كند. به نحوي كه با پيامدهاي منفي همراه شود. همچنين با توجه به اهميت بعد اجتماعي، لازم است به افزايش سطح سواد صيادان و بالابردن آگاهي‌هاي زيست‌محيطي آنان توجه ويژه صورت گيرد و با تقويت تنوع معيشتي مانند گسترش زمينه آبزي‌پروري دريايي و كاهش فشار بر ذخاير ماهي زمينه براي پايداري صيادي در خليج فارس فراهم شود.