بررسي تحليل عاملي تأييدي، اعتبار و روايي مقياس خودكارآمدي اجتماعي در دانشجويان

زمينه:خودكارآمدي به عنوان يك عامل مهم در خودپنداره، نظريات انگيزشي و رفتارهاي مرتبط با سلامتي در نظر گرفته شده است. هدف:اين مطالعه با هدف بررسي تحليل عاملي تأييدي، اعتبار و روايي مقياس خودكارآمدي اجتماعي در دانشجويان ايراني صورت گرفته است. روش:اين مطالعه همبستگي از نوع اعتبارسنجي بود كه پرسشنامه‌هاي خودكارآمدي اجتماعي گريو و همكاران (2014)، خودكارآمدي عمومي شوارتز و جروسلم (1995)، بي‌تفاوتي اجتماعي، پذيرش و همبستگي اجتماعي در اختيار 750 دانشجوي دانشگاه‌هاي پيام نور كرمانشاه و كنگاور و دانشگاه آزاد كرمانشاه كه به صورت در دسترس انتخاب شده بودند، قرار گرفت. براي محاسبه اعتبار، از روش همساني دروني و براي سنجش روايي همزمان از همبستگي بين نمرات ابزارهاي مذكور استفاده شد. براي مشخص شدن روايي سازه نيز از روش تحليل عاملي استفاده گرديد. نرم‌افزار مورد استفاده براي تحليل داده‌ها SPSS و Amos بود. يافته‌ها:نتايج تحليل عاملي نشان داد كه اكثر گويه‌هاي ابزار به جز گويه‌هاي 4،5، 9 و 16 از بار عاملي مناسب برخوردار بوده و پنج عامل ارزش ويژه بالاتر از يك داشتند و 04/ 47 درصد واريانس‌هاي مشاهده شده را تبيين ‌كردند. اين امر مي‌تواند حاكي از روايي عاملي نسبتاً مناسب پرسشنامه خودكارآمدي اجتماعي باشد. ضرايب همبستگي نشان داد كه روايي همزمان مقياس خودكارآمدي اجتماعي با ديگر ابزارهاي مذكور در حد مطلوبي بود. براي همساني دروني نيز با استفاده از روش آلفاي كرونباخ و دونيمه كردن به ترتيب مقادير 83/ 0 و 76/ 0 به دست آمد. نتيجه گيري: مقياس خودكارآمدي اجتماعي داراي اعتبار و روايي مناسبي است و از اين مقياس مي‌توان در موقعيت‌هاي باليني و پژوهشي استفاده كرد.