رابطه ساختاري كمال‏گرايي، خودكارآمدي، جهت‏گيري هدفي و علاقه به رشته با اهمال‏كاري تحصيلي دانشجويان

هدف اين پژوهش بررسي رابطه ساختاري بين كمال‏گرايي، خودكارآمدي، جهت‏گيري هدفي و علاقه به رشته با اهمال‏كاري تحصيلي بوده است. جامعه پژوهشي تمامي دانشجويان كارشناسي سال تحصيلي 92 در دانشگاه تهران بوده‏اند. حجم كل جامعه آماري 12721 دانشجو بوده و نمونه انتخاب شده 272 دانشجوي كارشناسي از دانشكده هاي مختلف ( فني و مهندسي، علوم پايه و علوم انساني )، شامل 159 دختر و 77 پسر بودند كه با روش نمونه‏گيري طبقه‏اي نسبي انتخاب شدند. روش پژوهش همبستگي از نوع معادلات ساختاري بوده است. دانشجويان به مقياس ارزيابي اهمال‏كاري تحصيلي سولومون و راثبلوم (1984)، مقياس چندبعدي كمال‏گرايي فروست و همكاران (1990)، مقياس خودكارآمدي شرر (1982)، مقياس جهت‏گيري هدفي اليوت و مك گريگور (2001)، و پرسشنامه علاقمندي به رشته هدايتي و همكاران (2012)، پاسخ دادند. يافته‏ها نشان داد متغيرخودكارآمدي (28/ 0)، و متغير جهت‏گيري هدفي مهارت‏مدار گرايشي (25/ 0)، داراي رابطه مستقيم و غير مستقيم منفي با اهمال‏كاري تحصيلي بوده است. متغير علاقه به رشته (17/ 0)، و سازماندهي (15/ 0 )، بطور مستقيم و منفي، نيز بعنوان متغير واسطه اي با اهمال كاري تحصيلي رابطه داشت و متغير ترديد در كارها (22/ 0)، نيز بطور مستقيم و مثبت با اهمال كاري تحصيلي رابطه داشت. بعلاوه متغير خودكارآمدي بيشترين اثر را روي اهمال كاري تحصيلي نشان داد. يافته‏هاي اين پژوهش مي تواند به مشاوران تحصيلي و مربيان آموزشي در انجام مداخلات مفيد جهت كاهش اهمال‏كاري تحصيلي و به تبع آن افزايش پيشرفت تحصيلي كمك كند.