رابطه‌ي شيوه‌هاي فرزندپروري والدين با انگيزش پيشرفت تحصيلي در دانش‌آموزان دختر

هدف ‌از اين پژوهش مقايسه‌ي ارتباط شيوه‌هاي فرزندپروري والدين و انگيزش پيشرفت تحصيلي در مقاطع دبستان، دبيرستان دوره‌ي اول و دبيرستان دوره‌ي دوم بود. در اين پژوهش جامعه‌ي آماري شامل كليه‌ي دانش‌آموزان دختر شهر تهران بود كه به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي297 دانش‌آموز دختر به همراه مادرانشان انتخاب شدند. دانش‌آموزان به پرسشنامه‌ي انگيزش تحصيلي هارتر و مادران آنها به پرسشنامه‌ي شيوه‌هاي فرزندپروري بامريند پاسخ دادند. نتايج حاكي از آن بود كه در مقطع دبستان، شيوه‌هاي فرزندپروري والدين نقش پيش‌بيني‌كننده‌ي معني‌داري در انگيزش پيشرفت تحصيلي نداشت. در دبيرستان دوره‌ي اول، شيوه‌ي فرزندپروري مقتدرانه، نقش پيش‌بيني‌كننده‌ي معني‌داري در انگيزش پيشرفت تحصيلي در بعد انگيزش دروني، و در دبيرستان دوره‌ي دوم شيوه‌ي فرزندپروري مستبدانه، نقش پيش‌بيني‌كننده‌ي معني‌داري در انگيزش پيشرفت تحصيلي در بعد انگيزش بيروني داشت. با توجه به مقدار p^2 در دبيرستان دوره‌ي اول، شيوه‌هاي فرزندپروري والدين، 9/6 درصد از واريانس انگيزش دروني را تبيين مي‌كند. در دبيرستان دوره‌ي دوم، شيوه‌هاي فرزندپروري والدين، 17/6 درصد از واريانس انگيزش بيروني را تبيين مي‌كند.در كل، در اين پژوهش، ارتباط شيوه هاي فرزندپروري با انگيزش پيشرفت تحصيلي در دوره هاي تحصيلي گوناگون، متفاوت ‌بود. اين نتايج لزوم توجه بيشتر دست اندركاران آموزش و پرورش، مدارس و به تبع آن والدين، به مقوله ي شيوه هاي فرزندپروري كارآمد و متناسب با دوره ي تحصيلي دانش آموز براي بهبود انگيزش تحصيلي آنان را نشان مي دهد.