نگرشي بر رويكردهاي متافيزيكي تعليم و تربيت در زايش تراژدي نيچه

فردريش نيچه ، جان تازه اي به تراژدي مدرن به ويژه با در نظر گرفتن تراژدي كهن يونان بخشيد. به يمن وجود وي، تراژدي همزمان ندايي در گوش مدرنيته و شاخصه اي طنين انداز براي تبيين ادعاها و نگرشهاي دنياي مدرن در مقابل پيشينه كلاسيك به شمار مي رود. او از دل زايش تراژدي به مقوله ي متافيزيك به عنوان حقيقتي محتوم و تماميت يافته مي پردازد و با تحليل نقش تراژدي و بهره گيري از نظريه هاي متعدد از جمله اراده ي معطوف به قدرت، برخي انديشه هاي مرتبط با تعليم و تربيت را شكل ميدهد. اين مقاله جستاري است برنگرش متافيزيكي نيچه، كه تلاش مي كند تا با توجه به تجربه بنياديني كه تفكر نيچه به مقوله متافيزيك داشته به تعمق برخيزد. در اين مسير، با رويكردي استنتاجي، با بررسي بن مايه هاي فلسفه ي نيچه و مبتني بر مفاهيم مستخرج از آن، دلالتهاي تربيتي مستنتج از آن ارايه مي گردند و فلسفه وي در زايش تراژدي از منظر تعليم و تربيت تفسير مي گردد. بر اين اساس، با بهره گيري از آراي وي در زايش تراژدي، به تفسير متافيزيك نيچه پرداخته، ديدگاه‌هاي ابراز شده از سوي وي در حوزه تعليم و تربيت بررسي مي گردد. آنچه حاصل مي آيد اين است كه از منظر نيچه هدف غايي تربيت، احراز مقام انسان برتر بوده و در اين راستا ضمن تعارض با مفاهيم تربيتي حاصل از اخلاق مسيحيت، انسان را در مقام خلق معنا مي شناسد و زندگي را زميني مي شناسد.