تبيين و تحليل تربيت اخلاقي از منظر زيبايي شناختي با تاكيد بر آراي متفكران عمل گرايي

چكيده تربيت اخلاقي يكي از مهم ترين وجوه تربيت به شمار مي آيد. ديدگاه هاي بسياري در اين زمينه عمدتا بر پرورش جنبه عقلاني توجه كرده اند و كمتر به جنبه هاي ديگر پرداخته اند. ديويي در قرن بيستم با نگاهي متفاوت زيبايي شناسانه به امر تربيت اخلاقي پرداخت. بعد از او نيز مباحث فراواني درباره اين ديدگاه مطرح شد و پيروان عمل گرايي به بسط اين ديدگاه مبادرت ورزيدند. در اين مقاله با روش توصيفي تحليلي به واكاوي اين ديدگاه مي پردازيم. نتايج نشان مي دهد كه جنبه زيبايي شناسي رفتار اخلاقي كودكان از دو جهت قابل بررسي است: 1 توليد و خلق رفتار (اجراي هنرمندانه) 2 فعاليت زيباشناسانه كه به عمل فهم و لذت مربوط است. بر اين اساس «ديويي» معتقد است كه تجربه اخلاقي شامل اين دو بخش به طور همزمان است و در واقع، تجربه اخلاقي يك تجربه هنري زيبايي شناختي است و نتيجه كاربرد آن در تعليم و تربيت و به ويژه تربيت اخلاقي رشد و شكوفايي حساسيت، همدلي، ادراك و عمل اخلاقي در دانش آموزان است.