ارزيابي ميزان توسعه‌يافتگي شهرستان‌هاي استان سيستان و بلوچستان به لحاظ برخورداري از خدمات رفاه اجتماعي

استان سيستان و بلوچستان با توجه به مرزي بودن و دوري از مركز، در اكثر شاخص هاي توسعه از محروم ترين استان هاي كشور است. در اين استان با توجه به وسعت زياد و پراكندگي شهرستان ها، منابع و امكانات موردنياز توسعه به صورت يكسان و متوازن توزيع نشده است. پژوهش حاضر با هدف بررسي سطح توسعه يافتگي شهرستان هاي استان سيستان و بلوچستان به لحاظ داشتن خدمات رفاه اجتماعي انجام گرفته است. اطلاعات موردنياز تحقيق از سالنامه آماري سال 1393 استان اخذ شده و به منظور تعيين سطوح توسعه يافتگي شهرستان هاي استان از خدمات رفاه اجتماعي، از آمارهاي سازمان هاي بهزيستي، كميته امداد امام (ره) و تامين اجتماعي استفاده شده است. جامعه آماري تحقيق، مشتمل بر 19 شهرستان با توجه به تقسيمات سياسي اداري در  سال 1395 مي باشد. روش تحقيق توصيفي– تحليلي و مدل هاي مورد استفاده جهت رتبه بندي شهرستان هاي استان، تكنيك هاي تاپسيس و موريس مي‌باشند. نتايج نشان مي دهد كه با توجه به معيارهاي در نظر گرفته شده براي سطح بندي شهرستان‌ها، بر اساس شاخص موريس به ترتيب شهرستان‌هاي زاهدان، زابل، نيكشهر و ايرانشهر برخوردارترين و شهرستان هاي فنوج، قصرقند، مهرستان و ميرجاوه كم برخوردارترين شهرستان هاي استان مي باشند. همچنين براساس تكنيك تاپسيس نيز مشخص شد كه، شهرستان هاي زاهدان، ايرانشهر، نيكشهر و زابل برخوردارترين شهرستان هاي استان و شهرستان هاي ميرجاوه، قصرقند، فنوج و مهرستان كم برخوردارترين شهرستان هاي استان از لحاظ برخورداري آنها از شاخص هاي رفاه اجتماعي هستند.