رابطه هوش اخلاقي با رضايت شغلي اساتيد دانشگاه علوم پزشكي كاشان سال 96

زمينه واهداف: اساتيد ‌مهم ترين عامل در تعليم‌ و تربيت دانشجويان هستند زيرا بر‌انديشه‌هاي هزاران نفر تاثيرمي‌گذارند لذا در بهبود كيفيت آموزش نيز نقش مهمي دارند. اساتيد با هوش اخلاقي بالا مي‌توانند در سازمان اعتماد، تعهد، انگيزه و رضايت ايجاد كنند. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر، توصيفي تحليلي و به صورت مقطعي است. تعداد 100 نفراز اعضاي هيئت علمي، به روش تصادفي ساده انتخاب شدند. ابزارجمع آوري اطلاعات، دو پرسشنامه‌ معتبر40‌ سوالي هوش اخلاقي لنيك وكيل(lennick kiel) و پرسشنامه 20 سوالي رضايت شغلي مينه ‌سوتا (MSQ) مي‌باشد‌كه روايي ‌و پايايي آنها به ترتيب با ضريب آلفاي كرونباخ 96 و79 درصد سنجيده شده است. نتايج داده‌ها با نرم افزار SPSSنسخه 16جمع آوري و مورد تجزيه و تحليل قرارگرفت. تمام مراحل تحقيق با رعايت موازين اخلاقي پژوهش انجام گرديد. يافته‌ها: ميانگين هوش اخلاقي و رضايت كلي اساتيد به ترتيب 68.75 و 16.58 بود. ۷۷% اساتيد ازنظرهوش اخلاقي و 76% آنها ازنظ ررضايت ‌شغلي‌ در سطح‌ خوب‌ و بالاتر بودند. ضريب ‌همبستگي ‌پيرسون ‌بين ‌رضايت ‌شغلي‌ و‌ هوش‌ اخلاقي‌ برابر0.565 بود (p 0.001)، همچنين اين ضريب همبستگي درهمه ابعاد رضايت شغلي باهوش اخلاقي مثبت بوده است كه نشان دهنده ارتباط مستقيم بين‌اين دو متغير مي‌باشد. نتيجه‌گيري: با توجه به اهميت رضايت شغلي اعضاء هيئت علمي به عنوان ساختار اصلي نظام آموزش عالي ‌كشور ‌و تاثير هوش اخلاقي در‌افزايش انگيزه آنها جهت تعليم و تربيت موثر نيروي انساني براي سيستم‌هاي بهداشت و درمان ، توجه به اين امر منجر به توسعه اخلاق مداري براساس ارزش‌ها و اعتقادات و افزايش‌ كيفيت آموزش‌ها و بهره وري نيز‌خواهد شد. لذا ضروري است دانشگاه‌هاي علوم پزشكي كشور براي فرهنگ‌‌سازي‌ و ‌نهادينه ساختن هوش اخلاقي در جامعه دانشگاهي برنامه ريزي نموده و همواره اين مهم را سرلوحه اهداف خود قراردهند.