پهنه بندي آسيب پذيري شهري با رويكرد پدافند غيرعامل و مدل‌سازي VIKOR مطالعه موردي كلان‌شهر اهواز

شهر تبلور نوع خاصي از رابطه انسان در محيط و بستر جغرافيايي آن است. بستر جغرافيايي كه شهر روي آن ساخته‌شده ظرفي است براي مظروف كه زيرساخت‌هاي آن‌كه در اين رابطه مي تواند آسيبي براي آن محسوب گردد. بنابراين، توزيع فضايي عناصر، تركيب آن‌ها و عملكردهاي اصلي شهر كه تشكيل‌دهنده ساختار شهر هستند نقش مهمي در ميزان آسيب‌پذيري شهر در برابر حوادث مختلف مخصوصاً تهديدات دارد. لذا بر اساس ضرورت موضوع پژوهش حاضر رويكرد پدافند غيرعامل را در آسيب‌شناسي اجتماعي كالبدي شهر اهواز با مدل VIKOR و ماهيت توسعه اي كاربردي مورد مطالعه قرار داده است. لازم به ذكر است در اين رابطه پژوهش حاضر از روش تحقيق تركيبي توصيفي، تحليلي، ميداني و كتابخانه اي جهت تهيه، استخراج و تحليل داده ها استفاده كرده است كه نتايج تحقيق نشان داده است ميانگين آسيب‌پذيري بحران شهري اهواز با Vikor برابر (30/0) درصد بوده است. همچنين بيشترين ميزان مدل‌سازي بحران با Vikor برابر (97/0) درصد و كمترين آن با (007/0) درصد متعلق به منطقه دو شهر اهواز مي باشد. بنابراين، مديريت شهر و شهرسازي جهت ايمني شهر ضروري بوده چرا كه هر نقطه شهري مقاومت و توانايي متفاوتي را در برابر بحران دارند.