تأثير روش هاي مختلف مديريت كم‌آبياري بر عملكرد، اجزاي عملكرد و كارايي مصرف آب گوجه‌فرنگي در كشت هيدروپونيك

تشديد بحران آب در سال‌هاي اخير، كم‌آبياري را به‌عنوان يكي از مديريت هاي به‌كار رفته براي كسب محصول با درآمد و سود بيشينه مورد توجه قرار داده است. در اين پژوهش، اثر روش هاي آبياري تنظيم شده (RDI) و خشكي موضعي ريشه (PRD) بر گوجه فرنگي در شرايط كشت هيدروپونيك بررسي شد. تيمارهاي آزمايش، شامل تيمارهاي آبياري RDI در دو سطح 85 و 70 درصد نياز آبي گياه، آبياري PRD در دو سطح 85 و 70 درصد نياز آبي گياه كه به‌صورت متناوب آبياري را انجام مي‌دادند و شاهد در قالب طرح كاملاً تصادفي با چهار تكرار اجرا شدند. نتايج نشان داد كه شيوه ها و سطوح مختلف كم‌آبياري بر وزن تر و خشك ريشه، وزن تر و خشك ساقه، وزن خشك بوته، وزن ميوه و كارايي مصرف آب محصول و بخش هوايي تأثير معني دار دارد؛ ولي بر وزن تر و خشك و ميزان آب برگ، سطح برگ، شاخص سطح برگ، سطح برگ ويژه، نسبت سطح برگ، وزن زيست توده و شاخص برداشت تأثير معني داري نداشته است. بيشترين وزن ميوه در بوته و كارايي مصرف آب در تيمار PRD85 به ميزان به‌ترتيب 2572.5 گرم و 16.07 كيلوگرم بر مترمكعب و كمترين آن در تيمار PRD70 به ميزان به‌ترتيب 1189.5 گرم و 9.02 كيلوگرم بر مترمكعب به‌دست آمد. همچنين، كم‌آبياري به‌صورت خشكي موضعي ريشه با سطح 85% نياز آبي گياه به‌عنوان بهترين روش براي كشت هيدروپونيك گوجه فرنگي انتخاب شد.