مقايسه اثربخشي درمان شناختي رفتاري و دارو درماني بر اضطراب رابطه جنسي و تعارضات زناشويي زوجين

Comparing the effectiveness of cognitive-behavioral therapy and bupropion drugtherapy in sexual relationship anxiety and marital conflicts of couples

مقدمه: هدف، بررسي مقايسه اي اثربخشي درمان شناختي رفتاري و دارودرماني (بوپروپيون) بر اضطراب رابطه جنسي و تعارضات زناشويي زوجين بود . روش: پژوهش از نوع نيمه آزمايشي بود كه در قالب طرح پيش آزمون پس آزمون با سه گروه بود. جامعه آماري ، شامل كليه مراجعين به مطب هاي مامايي و مراكز روان پزشكي شهر نيشابور در بهار سال 1397 با شكايت اضطراب رابطه جنسي بودند كه از اين بين 39 نفر به روش نمونه گيري دردسترس با لحاظ كردن ملاكهاي ورود و خروج به پژوهش به شيوه تصادفي در سه گروه پژوهشي (درمان شناختي رفتاري، دارودرماني و گروه گواه) قرار داده شدند. سپس گروه اول تحت 8 جلسه درمان شناختي رفتاري قرار گرفت و گروه دوم نيز دارودرماني را دريافت نمود، در اين مدت نيز گروه گواه هيچ نوع مداخله روانشناختي يا دارويي را دريافت نكرد، هر سه گروه در ابتدا و انتهاي پژوهش توسط پرسشنامه هاي تحقيق شامل مقياس تعارضات زناشويي و اضطراب رابطه جنسي مورد ارزيابي قرار گرفتند. نتايج به دست آمده به منظور مقايسه نتايج سه گروه آزمايشي و كنترل از تجزيه وتحليل واريانس چند متغيري (كوواريانس) و آزمون تعقيبي بونفروني با نرم افزار SPSS مورد تجزيه تحليل قرار گرفت . يافته ها: نتايج نشان داد كه درمان شناختي رفتاري با تفاوت بيشتر معناداري در مقايسه با دارودرماني، در بهبود اضطراب رابطه جنسي و تعارضات زناشويي موثر است. نتيجه گيري: پيشنهاد ميشود از درمان شناختي رفتاري به عنوان درماني مبتني بر شواهد پژوهشي در كاهش مشكلات افراد داراي اضطراب رابطه جنسي استفاده گردد.

Introduction: The present study aimed to compare the effectiveness of cognitive-behavioral therapy and bupropion drugtherapy in sexual relationship anxiety and marital conflicts of couples. Method: This study was a three-group pretest-posttest semi-experimental research design. The research statistical population consisted of all individuals with sexual anxiety complaints who referred to midwifery clinics and psychiatric centers in Neyshabour in the spring of 2017. Of this population, 39 subjects were chosen through convenience sampling method and were randomly assigned into three research groups (cognitive-behavioral therapy, drugtherapy and control group) while considering the research inclusion and exclusion criteria. Then, the first group underwent 8 sessions of cognitive-behavioral therapy and the second group received drugtherapy. During this period, the control group did not receive any psychological or pharmacological intervention. At the beginning and end of the study, all three groups were evaluated by the research questionnaires including Marital Conflict Scale and Sexual Anxiety Scale. In order to compare the results of the experimental and control groups, multivariate analysis of variance (covariance) and Bonferroni post-hoc test were employed in SPSS software. Findings: The results demonstrated that cognitive-behavioral therapy was significantly more effective than pharmacotherapy in improving sexual relationship anxiety and marital conflicts. Conclusion: It is suggested that cognitive-behavioral therapy be used as an evidence-based therapy to reduce the problems of people with sexual relationship anxiety.