اثر مشاركت ورزشي بر سرمايه اجتماعي با ميانجي گري نقش رسانه و قابليت تعاملي افراد

هدف از پژوهش حاضر تحليل اثر مشاركت ورزشي بر سرمايه اجتماعي مبتني بر نقش واسطه اي رسانه و قابليت تعاملي افراد بود. روش از نظر نوع توصيفي همبستگي، از نظر استراتژي فرايندي، از نظر هدف كاربردي و از نظر روش جمع آوري داده‌ها ميداني مي‌باشد. جامعه آماري تحقيق شامل شهروندان استان گيلان داراي فعاليت ورزشي بودند و نمونه آماري براساس جدول مورگان با بيش از 10 هزار نفر به تعداد 384 نفر برآورد گرديد. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه مشاركت ورزشي، پرسشنامه مشاركت در فضاي مجازي ورزشي، پرسشنامه قابليت تعاملي و پرسشنامه سرمايه اجتماعي بودند كه هر كدام 4 بُعد و 16 سؤال را دربرمي گرفت. جهت ارزيابي روايي محتوايي و صوري، نظرات و پيشنهادهاي شش كارشناس خبره ورزش همگاني و شش متخصص مديريت ورزشي در بازبيني ابزارها اعمال شد. از روش تحليل عاملي تاييدي و تحليل مسير در نرم افزار پي ال اس جهت بررسي روايي سازه و تحليل فرضيات اصلي استفاد شد . نتايج نشان داد كه مشاركت ورزشي داراي اثر مستقيم و معني‌داري بر مشاركت رسانه‌اي، قابليت تعاملي و سرمايه اجتماعي بود. ضمنا آزمون سوبل در تحليل روابط ميانجي نشان داد كه اثر غير مستقيم مشاركت ورزشي بر سرمايه اجتماعي از هر دو مسير ميانجي مشاركت رسانه‌اي و قابليت تعاملي از اثر مستقيم آن بيشتر است. بنابراين مي‌توان بيان كرد هر چند مشاركت ورزشي به طور مستقيم سبب افزايش سرمايه اجتماعي مي‌شود، اما مداخلاتي مانند آموزش تعاملات و مشاركت رسانه‌اي اثر آن را افزايش مي دهد