اثر معيارهاي نمايندگي بر توان رقابتي شركت‌

اين مقاله، با توجه به نقش تعيين كننده مديران در موفقيت واحدهاي تجاري، به بررسي اثر معيارهاي نمايندگي بر توان رقابتي شركت‌ها در 113 شركت در يك دوره پنج ساله مي پردازد. معيارهاي توان رقابتي: 1- يك منهاي نسبت بهاي تمام شده كالاي فروش رفته به فروش 2- يك منهاي نسبت دارايي ثابت به مجموع دارايي‌ها 3- نسبت فروش شركت به فروش صنعت؛ و معيارهاي نمايندگي: 1- يك منهاي نسبت بدهي به حقوق صاحبان سهام 2- نسبت درآمد فروش به مجموع دارايي‌ها 3- نسبت سود خالص به مجموع دارايي‌ها، مي‌باشد كه رابطه ميان آن‌ها به صورت مجزا و در نه مدل بررسي گرديده‌اند. جهت تجزيه و تحليل اطلاعات و آزمون فرضيه‌ها از رگرسيون چندمتغيره استفاده گرديده است. نتايج نشان مي‌دهد كه در صورتي كه توان رقابتي با معيار يك منهاي نسبت بهاي تمام شده كالاي فروش رفته به فروش محاسبه مي‌گردد، توان رقابتي با يك منهاي نسبت بدهي به حقوق صاحبان سهام و نسبت درآمد فروش به مجموع دارايي داراي رابطه مثبت و معني دار و با نسبت سود خالص به مجموع دارايي، داراي رابطه خاصي نمي‌باشد. در صورتي كه توان رقابتي با معيار يك منهاي نسبت دارايي ثابت به مجموع دارايي‌ها محاسبه شود، توان رقابتي با نسبت درآمد فروش به مجموع دارايي، داراي رابطه مثبت و معني‌دار و با يك منهاي نسبت بدهي به حقوق صاحبان سهام و سود خالص به مجموع دارايي، داراي رابطه خاصي نمي‌باشد و در صورتي كه توان رقابتي با معيار نسبت فروش شركت به فروش صنعت محاسبه شود، توان رقابتي با نسبت درآمد فروش به مجموع دارايي و يك منهاي نسبت بدهي به حقوق صاحبان سهام و نسبت سود خالص به مجموع دارايي داراي رابطه مثبت و معني دار مي‌باشد. در مجموع با عنايت به اينكه از ميان 9 مدل بررسي شده، در 6 مدل ميان توان رقابتي و معيارهاي نمايندگي رابطه معنادار وجود دارد، مي‌توان نتيجه گيري نمود كه معيارهاي نمايندگي بر توان رقابتي شركت‌ها مؤثر خواهند بود.