بررسي فقهي بالابردن صدا در حرم معصومين (ع)

Jurisprudential Investigation into praying loudly in the infallibles’ (as.) holy shrines

حضور در حرم‌هاي معصومين (ع) داراي آدابي است كه رعايت برخي از اين آداب، واجب و برخي مستحب است؛ يكي از اين آداب، رعايت ادب حضور و بالانبردن صدا هنگام اشتغال به دعا و ذكر در اين اماكن مقدس است. رجحان بالانبردن صدا، عقلايي و شرعي است؛ اما آنچه مورد اختلاف فقهاست، الزامي يا استحبابي بودن مراعات ادب مزبور در حرم‌هاي معصومين: است. به نظر مي‌رسد منشأ اختلاف، تفاوت برداشت از آيه دوم سوره حجرات است. مطابق با آيه فوق، حرمت بالا بردن صدا در محضر پيامبر خدا(ص) و اهل بيت ايشان در زمان حياتشان قطعي است، اما اثبات حرمت اين عمل پس از وفات و هنگام حضور در حرم رسول خدا(ص) و امامان معصوم : متوقف بر اثبات الزامي بودن نهي موجود در آيه؛ عدم تفاوت رسول خدا و اهل بيت ايشان در حكم فوق و امكان سريان حكم مستفاد از آيه، به بعد از وفات ايشان است. گرچه در بدو امر اثبات مقدمات فوق ممكن به نظر مي‌رسد، اما از آنجا كه آيه شريفه عرفاً در حرمت عمل مزبور در فرضي ظهور دارد كه بالا بردن صدا موجب بي‌حرمتي نسبت به مزور باشد، فقها از آيه شريفه، حرمت را برداشت نكرده‌اند. از اين رو بايد معتقد شويم حكم بالابردن صدا در حرم معصومين (ع) هنگام دعا و ذكر، كراهت به معناي برخورداري از كمترين ثواب است.

To be in the shrines of the Infallibles (as.) requires some rituals practicing some is obligatory while others recommended. One of them is the adherence to code of conduct and praying not so loud at these holy places. Not praying loudly is logical and religiously acceptable. Yet, whether practicing such a code of conduct is obligatory or recommended in the shrines is point of controversy among Islamic jurists. Seemingly, the controversy stems from different inferenced made from the 2nd verse of Hujarat chapter (Surah). According to the said verse, the prohibition of speaking loudly before the Messenger of Allah (PBUH) and his family during their lifetime is absolutely established. However, establishing the prohibition of such a conduct after the demise of the prophet of Islam (PBUH) and Imams (as.) when being at their shrines is dependent on proving the necessity nature of the forbiddance put forth in the said verse, establishing there is no difference between the Messenger of Allah (PBUH) and his family (as.) regarding the above said commandment and generalizability of it after their demise. Though it may look possible to prove the above mentioned premises, it, regarding the prohibition of such a conduct, is assumed in the said chapter that raising voice would show disrespect for them. Thus, the Islamic jurists have not inferred any prohibition from the verse. As the results, we should consider that raising voice while praying in the shrines of the infallibles (as.) is not recommended in a sense of accruing scant reward (Thawab)