اثر حجم نقدينگي بر رشد اقتصادي در ايران (با رويكرد مدل پارامتر زمان متغير)

با توجه به اهميت رابطه بين حجم نقدينگي و توليد ناخالص داخلي در سياست‌گذاري بخش توليد، تحقيق حاضر با استفاده از مدل رگرسيوني با پارامتر زمان متغير (TVP) و رهيافت فيلتر كالمن، به بررسي و واكنش توليد ناخالص داخلي در طول زمان نسبت به متغيرهاي تأثيرگذار مانند سرمايه، نيروي كار و خصوصاً حجم نقدينگي در دوره زماني 1394-1357 پرداخته است. نتايج حاصل از تخمين مدل رگرسيون با پارامتر زمان متغير و بررسي روند ضرايب متغيرهاي توضيحي در طول زمان نشان مي‌دهد كه اين ضرايب در طول دوره زماني مورد مطالعه ثابت نبوده و در اثر تكانه‌هاي برون‌زا مانند انقلاب، جنگ، شوك‌هاي قيمتي نفت، سياست‌هاي اقتصادي اعمال شده، تحولات ساختاري، موضع‌گيري‌هاي سياسي بين‌المللي و تحريم‌هاي اقتصادي، در طول زمان تغيير كرده‌اند. با مقايسه روند تغييرات نرخ رشد توليد ناخالص داخلي و نرخ رشد نقدينگي مي‌توان گفت كه روند تغييرات اين دو متغير با هم متناسب نيست و اين نشان مي‌دهد كه سياست‌گذاري در بخش پولي كارا نبوده است. بنابراين پيشنهاد مي‌شود كه بانك مركزي از استقلال عملياتي مناسب برخوردار بوده و نرخ رشد نقدينگي، متناسب با نرخ رشد توليد ناخالص داخلي تغيير كند.