تأثير منطقه‌اي سياست پولي بر اشتغال استان هاي صنعتي ايران: رهيافت مدل خود رگرسيوني برداري عامل افزوده ساختاري (SFAVAR)

اهميت سياست پولي به عنوان يكي از مهم‌ترين سياست‌هاي طرف تقاضا موجب شده تا بحث رشد حجم پول و اثر آن بر بخش‌هاي مختلف اقتصادي همواره يكي از چالش‌برانگيزترين مباحث در ادبيات اقتصاد كلان باشد. با وجود اينكه معمولاً سياست پولي در سطح ملي اجرا مي‌شود اما آثار آن ممكن است به ويژگي هاي مناطق وابسته باشد. ايده تاثير نامتقارن سياست هاي پولي بر مناطق مختلف برگرفته از تفاوت در ساختار اقتصادي و مالي مناطق مختلف است. از اين رو، پژوهش حاضر در پي پاسخ به اين پرسش است كه آيا اثر اجراي سياست پولي روي اشتغال استان‌ها (استان‌هاي صنعتي ايران) يكسان است؟ بدين منظور، با استفاده از روش SFAVAR ارتباط بين عرضه پول و اشتغال ده استان صنعتي كشور در بازه زماني 1384:1-1395:4 بررسي شده است. استان هاي مورد مطالعه بر اساس سهم ارزش افزوده بخش صنعت هر استان از كل ارزش افزوده صنعت كشور انتخاب شده اند. نتايج مطالعه حاكي است از آن است كه تأثير سياست پولي بر اشتغال منطقه‌اي كم و محدود به كوتاه‌مدت است. علاوه بر اين، واكنش اشتغال به شوك نقدينگي در استان‌هاي مختلف متفاوت از يكديگر است. در مجموع، نتايج مطالعه نشان مي‌دهد سياست پولي نمي‌تواند يك سياست كارا براي ايجاد اشتغال منطقه‌اي باشد؛ زيرا تاثير آن اندك و كوتاه‌مدت است. لذا براي حفظ ثبات اقتصاد منطقه‌اي و جلوگيري از افزايش تورم استان‌هاي كشور، بايد ميزان نقدينگي كنترل شود.