تاثير 8 هفته تمرين سرعتي متناوب بر ميزان VEGF بافت عضله اسكلتي موش‌هاي صحرايي سالمند

زمينه: يكي از عوارض فيزيولوژيكي سالمندي ضعف عملكردي سيستم مويرگي و در پي آن كاهش آنژيوژنز و فاكتور VEGF است. تمرين سرعتي اينتروال با به كارگيري بيشتر تارهاي عضلاني مي‌تواند منجر به افزايش آنژيوژنز عضله اسكلتي شود. هدف از تحقيق حاضر بررسي اثر هشت هفته تمرين سرعتي اينتروال بر ميزان VEGF بافت عضله نعلي و EDL موش‌هاي صحرايي نر سالمند نژاد ويستار بود. روش‌ كار: تعداد 20 سر موش صحرايي نژاد ويستار سالمند با ميانگين وزن 72/ 43±489 (گرم) تهيه و پس از يك هفته آشناسازي با شرايط آزمايشگاهي، به‌طور تصادفي به دو گروه كنترل (10=n) و تمرين (10=n) تقسيم شدند. تمرين SIT شامل دويدن فزاينده و متناوب روي تردميل بود كه سه تا چهار جلسه در هفته و به مدت هشت هفته انجام شد. سپس عضله نعلي و باز كننده دراز انگشتان (EDL) استخراج شد. در پايان از روش وسترن بلات به‌ منظور سنجش تغييرات پروتئين در بافت هاي عضلاني و از آزمون آماري t براي ارزيابي اطلاعات، استفاده شد. يافته‌ها: تجزيه ‌و تحليل اطلاعات به ‌دست آمده از تحقيق نشان داد كه تفاوت ميزان VEGF گروه كنترل و تمرين در هر دو عضله تند انقباض (05/ 0≤P) و كند انقباض (05/ 0≤P) معنادار بود. نتيجه‌ گيري: از آنجايي‌ كه ميزان مويرگي شدن تار‌هاي نوع II كاهش بيشتري را نسبت به تارهاي نوع I در اثر افزايش سن نشان داده‌اند، لذا با توجه به نتايج تحقيق حاضر استنباط مي‌شود كه احتمالا تمرين سرعتي اينتروال مي‌تواند محرك مناسبي جهت آنژيوژنز تار‌هاي عضلاني باشد و منجر به بهبود خواص متابوليكي آن‌‌ها شود.