فعاليت الكترومايوگرافي بخش هاي مختلف عضله دلتوئيد و فوق خاري هنگام آبداكشن پوياي اندام فوقاني در سرعت و بارهاي متفاوت در افراد جوان سالم

زمينه: درك نحوه عملكرد عضلات شانه هنگام حركات پوياي مختلف در درك مكانيسم اساسي آسيب هاي شانه در فعاليت هاي ورزشي موثر است. هدف اين پژوهش شناسايي فعاليت الكتريكي عضلات دلتوئيد و فوق خاري هنگام آبداكشن آهسته و سريع شانه با و بدون بار خارجي در افراد جوان سالم بود. روش‌ كار: در تعداد 16 دختر 28-20 ساله با استفاده از دستگاه الكترومايوگرافي سطحي (MA-300) فعاليت عضلات دلتوئيد (قدامي، مياني، خلفي) و فوق خاري هنگام حركات 90 درجه آبداكشن آهسته (22 درجه بر ثانيه) و تند (45 درجه بر ثانيه) كه با و بدون يك دمبل (معادل 5% جرم بدن) تكرار شدند، ثبت گرديد. از آناليز واريانس با اندازه گيري هاي تكراري و با سطح معناداري P≤0.05 براي تحليل آماري استفاده شد. يافته‌ها: هنگام آبداكشن با سرعت آهسته بدون بار شدت فعاليت عضلات دلتوئيد قدامي، مياني و خلفي و عضله ي فوق خاري به ترتيب 1.92±18.22 %، 1.97±50.55 %، 17.50±50.60 % و 3.78±39.49 % ميكروولت بود. در حركت با و بدون بار فعاليت عضلات دلتوئيد مياني و خلفي به طور معني داري بيش از فعاليت ساير عضلات بود. عامل بار موجب 1.19 برابر افزايش در شدت فعاليت عضلات شد (0.0001=P). با اين وجود، بار تأثير بزرگتري بر عضله ي دلتوئيد خلفي نسبت به ديگر عضلات داشت. فاكتور سرعت تأثير مشابهي را در همه ي عضلات نشان داد. نتيجه‌ گيري: علت فعاليت بيشتر دلتوئيد خلفي نسبت به دلتوئيد قدامي را مي توان با مكانيسم چرخش خارجي بازو هنگام آبداكشن تبيين نمود. تقويت عضله ي دلتوئيد خلفي در تمرينات بازتواني شانه بايد مد نظر قرار گيرد.