تاثير يك دوره تمرين استقامتي تحت شرايط بي‌وزني بر سطح سرمي عامل رشد عصبي مشتق شده از مغز (BDNF) موش‌هاي صحرايي نر

زمينه: قرارگيري در شرايط كم ‌جاذبه همچون فضا، استراحت مطلق در بستر و ديگر محيط‌هايي كه در آن فرد دچار كم‌ وزني مي‌شود، باعث بروز مشكلات عصبي-عضلاني متعددي مي گردد. هدف از تحقيق حاضر بررسي تأثير شش ‌هفته تمرين استقامتي تحت شرايط بي‌وزني شبيه‌سازي شده بر سطح سرمي عامل رشد عصبي مشتق شده از مغز (BDNF) موش‌هاي صحرايي نر نژاد ويستار بود. روش كار: به ‌منظور آزمايش تعداد 36 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار با ميانگين وزن 15± 175 در چهار گروه تعليق (10=n)، تمرين استقامتي (6=n)، تعليق+تمرين استقامتي در حالت تعليق (10=n)، و كنترل (10=n) قرار گرفته و به ‌مدت شش ‌هفته مورد آزمايش قرار گرفتند. براي ايجاد شرايط بي‌وزني از روش تعليق اندام عقبي (HLS) استفاده شد. 24 ساعت پس از انجام پروتكل، خون‌گيري از قلب موش‌ها كه به‌ وسيله مخلوط كتامين و زايلوزين بي‌هوش شده بودند، انجام شد و سپس نمونه‌ها به‌روش الايزا مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: نتايج تحقيق حاضر نشان داد كه سطح سرمي BDNF پس از شش‌ هفته در گروه تعليق‌+ ‌تمرين استقامتي در حالت تعليق ‌نسبت به ساير گروه‌ها افزايش معني‌داري داشت (معني‌داري در سطح 0.05). نتيجه‌گيري: براساس نتايج تحقيق حاضر به ‌نظر مي‌رسد كه تمرينات استقامتي در شرايط بي‌وزني سبب افزايش سطح سرمي BDNF گشته و به تعديل اختلالات عصبي كمك مي كنند. همچنين مي‌توان از مزاياي تمرينات استقامتي در شرايط بي‌وزني مانند تمرين با تردميل‌هاي ضد جاذبه در جامعه‌هاي آماري‌ ديگري كه شرايط فيزيولوژيكي مشابه با فضانوردان دارند، نظير سالمندان، بيماراني كه تحت استراحت مطلق به سر مي‌برند و افرادي كه دچار آسيب‌هاي نخاعي و حركتي مي‌باشند، بهره برد.